Briljante combinatie: Holger Munch en Mia Kruger

Doodsvogel is het tweede boek van de Noorse auteur Samuel Bjork en het vervolg op Ik reis alleen. Wederom spelen de rechercheurs Holger Munch en Mia Kruger de hoofdrol in dit boek. Holger Munch wordt van de verjaardag van zijn geliefde kleindochter Marion weggeroepen als er een lichaam van een meisje is gevonden in het bos. Zij is gevonden in een macabere setting - liggend in een krans van uilenveren en een door kaarsen gevormd pentagram als een soort van ritueel. Tegelijkertijd heeft Mia Kruger het zwaar, ze vecht nog steeds tegen de demonen in haar hoofd en haar verslavingen.

Na enkele bladzijden gelezen te hebben, voelt het direct weer als aan het einde van Ik reis alleen, vertrouwd en betrokken. Alsof je oude bekenden tegenkomt met met hun op onderzoek uitgaat naar de dader. De tweede verhaallijn met in de hoofdrol de dochter van Munch, Miriam, is lang verwarrend, maar zorgt voor een extra dosis spanning in het verhaal. Dat het echter weer Miriam is die in de problemen komt, net als in Ik reis alleen is iets te ongeloofwaardig. Waarom niet iemand anders?

Doodsvogel is nog beter als Ik reis alleen. Het plot zit beter in elkaar en het verhaal is strakker, er zijn minder afleidende verwikkelingen. Het lijkt afgezaagd, een oude speurder en een jong meisje met grote problemen, maar de manier waarop Samuel Bjork beiden gebruikt is ijzersterk. Mia Kruger beleeft alles als het ware en komt daardoor tot geniale ingevingen. Door de ervaring van Holger Munch loopt het onderzoek volgens logische stappen. Een combinatie is geweldig en geeft het boek een extra dimensie en maakt het een absolute pageturner.

De sterke proloog met de flashback van een meisje vele jaren terug, zet je als lezer continu aan het denken. Wie in het verhaal in de heden is dit meisje of heeft banden met het verhaal in de verleden. Zeer sterk van Samuel Bjork. Hij zaait hiermee continu twijfel, ook door af en toe een kleine subtiele verwijzing in het heden te geven.

Het einde van het boek is subliem, de lezer wordt door Samuel Bjork gedwongen een aanname in het verhaal te maken en briljant speelt het hij daarmee. Groot is dan ook de verrassing en als lezer zou je alleen maar direct verder willen lezen. Tel daarbij het open einde van een hele kleine subtiele verhaallijn op. Zo knap gedaan!