Naïeviteit?

Matt Ayers zit in de gevangenis in de staat Alabama, veroordeeld voor de ontvoering van en moord op vijf vrouwen. Eén van de vrouwen, Vicky, wist te ontsnappen uit gevangenschap en wijst Matt aan haar ontvoerder. De andere vier vrouwen worden nooit gevonden en men gaat er vanuit dat ze zijn overleden. Matt blijft volhouden dat hij onschuldig vastzit.

MacKenzie Walker is na een zwervend bestaan neergestreken in Alabama en komt via haar vrijwilligerswerk in kort in contact met Matt. Ze besluit hem een brief te schrijven en wat volgt is een uitgebreide briefwisseling met uiteindelijk een huwelijk tot gevolg. Kort daarna wordt er een datum geprikt voor het uitvoeren van Matt`s doodstraf. MacKenzie is vastbesloten Matt`s onschuld te bewijzen, zeker als er nog een meisje verdwijnt en Matt het perfecte alibi heeft: de deathrow.

Anita Terpstra heeft met Samen haar vijfde boek geschreven, allen stand alone en zich afspelend op verschillende plekken. In Samen steekt ze de grote plas over naar de Verenigde Staten. Als je niet wist dat Anita Terpstra Samen heeft geschreven, dan zou je er vanuit gaan dat het een Amerikaanse auteur was. Alsof de Amerikaanse rechtspraak, het gevangenissysteem en de staat Alabama geen geheimen voor haar hebben. Het dorpje Atmore met zijn sheriff en deputy worden zeer overtuigend neergezet in Samen. Zelfs de Amerikaanse diner waar MacKenzie werkt verschijnt op het netvlies van de lezer. Je voelt je als het ware zelf gast in de diner of rijdend in het dorpje.

Gedurende het lezen Samen blijft continu de vraag in de lucht hangen of MacKenzie nu echt zo naïef is en Matt`s onschuld geloofd. Wat drijft haar en zijn er misschien toch andere motieven? Anita blijft deze twijfel voeden door het uitdelen van kleine speldenprikjes, maar zeker door de toevoeging van een aantal cursieve hoofdstukken, waarin Rosie, één van de ontvoerde vrouwen, haar ervaringen vertelt. Lang is onduidelijk of deze hoofdstukken zich in het heden of verleden afspelen.

Een zeer treffende zin van MacKenzie op bladzijde 153: “Ik wil een scherpe hoek, een rechte lijn, een punt. Iets waar ik me aan vast kan klampen. Haar dorpsgenoten zijn het niet eens met haar huwelijk en laten dit op allerlei manieren merken. Hierdoor passeren vele potentiele daders de revue. Anita Terpstra laat in dit gedeelte van Samen niet het achterste van haar tong zien en een aantal details over aan de mening van de lezer.

Tot ruim tweederde van Samen is het origineel, verrassend en niet voorspelbaar. Helaas zijn de laatste gebeurtenissen in het boek redelijk voorspelbaar, Als Anita Terpstra hier ook nog een verrassende twist had gemaakt, dan was het een vijf sterren waardering geworden.

Compliment voor de cover, doet zeer Amerikaans aan en de vrouw achter het stuur voldoet aan het signalement van MacKenzie. Goed dat Anita heeft gekozen om het boek in de ik-vorm te schrijven, zeer passend bij het te vertellen verhaal.