Hardverscheurend verhaal over een verscheurd gezin

"Mijn naam is Leon". Zo stelt de acht jaar oude Leon zichzelf voor wanneer hij zijn pasgeboren broertje Jake voor het eerst ontmoet in het ziekenhuis. Hun moeder Carol slaat het tafereeltje eventjes gade, krijgt zin in een sigaret, ziet in Leon de perfecte babysit en verlaat de kamer.

De openingsscène van Mijn Naam is Leon van Kit de Waal illustreert meteen mooi de verhoudingen tussen de hoofdpersonages. Carol is geen geboren moederkloek. Ze heeft een labiele persoonlijkheid en worstelt met verslaving. Leon is dus van kleins af aan gewend om voor zichzelf (en voor haar) te zorgen. Wanneer Jake erbij komt, is het dan ook Leon die een groot deel van de verantwoordelijkheid op zich neemt. Hij doet enorm zijn best, maar zonder geld of een helpende hand van Carol, moet hij vroeg of laat de hulp van een andere volwassene inroepen. Die trekt aan de alarmbel, waarop Jake en Leon in een pleeggezin terecht komen.

Hoewel dit de broertjes de kans biedt om op te groeien in een stabielere omgeving, heeft Leon het moeilijk met de nieuwe situatie. Hij heeft geen controle meer over zijn eigen leventje, merkt dat alles boven zijn hoofd beslist wordt, en verwijt zichzelf dat hij niet beter voor zijn broer en moeder heeft kunnen zorgen. In dit boek volgen we hoe Leon omgaat met dit verlies, en hoe hij zijn vrijheid tracht terug te winnen.

Mijn Naam is Leon is een ontwapenend verhaal, dat je hart volledig breekt en vervolgens stukje bij beetje weer aan elkaar lijmt. Ik ben nooit echt fan geweest van boeken die verteld worden vanuit het perspectief van een kind, omdat dit snel gemaakt of nep aanvoelt, maar in dit boek werkt het perfect. Hoewel Leon zelfstandig en verantwoordelijk is, merk je in zijn redeneringen hoe jong en kwetsbaar hij eigenlijk is. Het is dan ook onmogelijk om als lezer niet met hem mee te leven.