Hondjes poëtische debuutroman

Op aarde schitteren we even. De titel van dit werk alleen al! Het geeft meteen veel weg over deze debuutroman van Ocean Vuong. Dat de man kan schrijven. Dat dit boek je schoonheid en tristesse zal laten zien. En dat je de tijd moet nemen om elke zin, elk woord tot je door te laten dringen.

Dit boek is opgevat als een brief van een zoon aan zijn analfabete moeder. Gezien zij de inhoud van de brief wellicht nooit zal achterhalen, geeft de roman een ongeremde inkijk in de gevoelswereld van hoofdpersonage/schrijver van de brief, 'Hondje' (zijn oma noemt hem zo, omdat iemand vernoemen naar iets waardeloos de kwade geesten zou weghouden). Hondjes gezin is het product van de Vietnamoorlog: zijn grootvader een Amerikaanse soldaat, zijn grootmoeder Vietnamees. Net als zijn moeder is zijn grootmoeder momenteel alleenstaand, en beiden hebben een getroebleerde, getraumatiseerde geest. Met deze vrouwen bouwt Hondje een leven op in de VS. Samen proberen ze zich te redden, ook al betekent dat werken tot je niet meer kan voor te weinig geld, met drieën op de grond slapen, en geduldig elkaars mentale problemen en agressieve uithalen ondergaan.

Niet alleen met zijn omgeving, maar ook in zichzelf voert Hondje een stille strijd. Zijn identiteit is een blinde vlek, zijn geaardheid een gegeven dat in de luwte wordt verkend. Zijn verhouding met zijn eerste liefde is fragiel en destructief. Maar niet los te schudden en oprecht, desondanks.

Het is duidelijk te merken dat Vuongs literaire wortels in de poëzie liggen. Zijn stijl is prachtig, delicaat, doordacht. Daarnaast merk je dat Vuong puurde uit eigen ervaring bij het schrijven van zijn roman, wat het geheel enorm doorleefd maakt. De emoties zijn ingehouden, maar daarom niet minder voelbaar. Hondjes brief aan zijn moeder springt soms van de hak op de tak, toont flitsen van ervaringen, maar is nooit verwarrend. Alle passages vormen samen een mooie collage die een intens beeld schetsen van het leven van een homoseksuele Amerikaans-Vietnamese jongeman.