Hoge herkenbaarheidsfactor, weinig richting

Drift vertelt het verhaal van een vrouw die op een avond haar eerste grote jeugdliefde na tien jaar verlaat. Het enige dat ze met zich meeneemt is haar meest waardevolle bezit: haar dagboeken. In de weken die volgen, probeert de vrouw te identificeren waar het mis is gelopen aan de hand van deze schriftjes vol herinneringen.

Wat snel duidelijk wordt bij het lezen, is dat Bregje Hofstede enorm veel schrijftalent heeft. Mijn kopie van het boek staat vol met potloodlijntjes die de mooiste passages omvatten. Met deze mooie taal weet ze situaties en observaties vast te leggen die een erg hoge herkenbaarheidsfactor hebben. Daarin zit volgens mij de grootste aantrekkingskracht van het boek verscholen. De meesten onder ons hebben namelijk zelf ook een eerste serieuze relatie (achter de rug), waardoor het erg dichtbij komt als confronterende vragen gesteld worden als:
Hoeveel van je eigen identiteit ben je kwijt geraakt doorheen je relatie?
In welke mate ben je bewust blind voor wat niet goed zit?
Hoe uniek is deze liefde?

Toch waren de aanwezigheid van deze sterke punten niet voldoende om mij volledig van mijn sokken te blazen. De leuze 'I like big books and I cannot lie' is namelijk niet op mij van toepassing. Als een boek korter kan, maak het dan alsjeblieft korter. Drift telt bijna 400 pagina's, en toen ik bij de laatste honderd aankwam, had ik niet meer het gevoel dat ik nog veel nieuwe dingen leerde over het hoofdpersonage en haar (ex-)man. Naar het einde toe leek het boek richting te missen. Nu ja, ik denk dat ons hoofdpersonage ook zelf helemaal niet goed wist welke kant ze nu eigenlijk uit wilde met zichzelf, maar als lezer moest ik toch even mijn doorzettingsvermogen aanspreken om te blijven lezen. Klein beetje jammer, toch wel.