Ruwe schetsen van leegte en verlies

Op de achterflap van Zegeningen van de Deense Caroline Albertine Minor staan de woorden "duistere situaties", "ingetogen maar trefzekere taal" en "onverwachte vriendschappen". Veel meer dan dat had ik niet nodig om dit boek in de tweedehandswinkel in mijn winkelmandje te mikken.

Pas toen ik het boek deze maand begon te lezen, merkte ik op dat Zegeningen eigenlijk een kortverhalencollectie is. Elk hoofdstuk vertelt het verhaal van een vrouw die op een zekere manier wordt geconfronteerd met verlies en leegte. Zo is er een dochter die naar Frankrijk trekt omdat haar afwezige vader niet lang meer heeft, een vrouw die haar vriend ziet veranderen na een zwaar ongeluk waarbij zijn geheugen en persoonlijkheid werden aangetast, en een moeder wiens dochter nooit meer thuiskomt van een trip naar Australië.

Ik heb genoten van dit boek, maar zoals zo vaak met kortverhalen, bleef ik toch een beetje op mijn honger zitten. Elk verhaal had me meteen mee, deed me mijn eigen leven en relaties in vraag stellen, maar was ook telkens veel te snel voorbij. Er was zo veel meer te zeggen en uit te spitten. Deze beperking is natuurlijk deels eigen aan het format, maar had volgens mij toch ook opgelost kunnen worden door het boek wat langer te maken, of te focussen op slechts twee of drie vrouwen. Dit is natuurlijk puur mijn persoonlijke smaak. Dat ik meer wilde lezen is alleszins een compliment, want Minor schrijft erg vlot en weet te boeien! Mocht er dus in de toekomst een volledige roman verschijnen van haar hand in het Nederlands, zou ik daar met veel plezier induiken.