Juni: het woord van de week!
Juni was soms puffen, zuchten en zweten, maar voor mij ook een ontdekkingsmaand. Een ontdekking van nieuwe auteurs, een ontdekking van grote tot heel kleine, mooie, poëtische verhalen. Ik ben op lezersreis gegaan van België naar Italië, om dan weer een omkeer te maken naar Noorwegen. Van de kip naar de langpootmug, van de klucht naar 35 jaar lief en leed. Juni werd een maand van diversiteit in de beeldtaal, van eenvoud naar sierlijke krullen.
Juni was voor mij een vruchtbare leesmaand. Terwijl ik met mijn hoofd in de boeken zat, zocht ik naar het woord van de week. Bij de start van 2025 was ik gestart met elke week een mooi woord op te schrijven. Een woord dat sprong, huppelde, me in het gezicht toelachte. We zijn nu zes maanden verder, en wat een pareltjes staan er in mijn agenda! Taal heeft zijn eigen noten, een eigen klankspel. Trouwens mijn woord van vorige week was: 'Wolkenfeest'.
Wat heb ik gelezen?
***Uniek met een dikke vette hoofdletter kan je het verhaal wel noemen. Bij de start lees je een humoristisch theatraal (klucht) verhaal. Dood en eenzaamheid worden met een vette knipoog neergezet. Als lezer zit je soms te gniffelen terwijl je een aantal filmische fragmenten voor je netvlies ziet verschijnen. Het gesprek tussen Nives en Loriano start met een dorpsgeheim om dan een verrassende wending te nemen. Nadat alle kippen op stok zitten begint de sfeer een bocht te nemen van negentig graden. De communicatie gaat wat heen en weer, terwijl de humor wegslinkt. De auteur kon me wel vermaken, toch met hier en daar wat geklutste eindjes.
Een dodelijke biecht – Toni Coppers:
*****Geen vlakke personages, maar échte mensen ‘mensen’. Terwijl je leest, struin je door de straten van Antwerpen. De stad verschijnt op je netvlies als een filmisch decor. Een belangrijk thema in het 21ste deel uit de serie van Liese Meerhout is 'geloven', 'geloof' en 'geloof in jezelf'. Verweef door al deze elementen een opgebouwde spanningslijn en je hebt een echte Coppers-thriller.
Geen paniek als je midden in de serie van Liese Meerhout aanbelandt, de auteur geeft doorheen het verhaal stukjes verleden weg. Deze misdaadthriller is geen bloederig en gruwelijk horrorverhaal. Nee. Coppers gebruikt de menselijke kant van het verhaal om ons mee te sleuren in de wereld van Liese Meerhout. Geen zonde om "Een dodelijke biecht" te lezen!
***** Het verhaal volgt Marthe, een vrouw die een langpootmug redt, maar hierdoor ook haar eigen dood veroorzaakt. Haar huis, dat jarenlang haar thuis was, blijft achter aan de rand van het bos. Maar het huis is niet alleen: de dieren die hier een thuis gevonden hebben, haar spullen vertellen het verhaal van Marthe. Het kleine verhaal wordt groot gemaakt door de verschillende stemmen. Kleine puzzelstukjes uit het leven van Marthe worden op de perfecte manier door de auteur neergelegd. Een verrassende wending wordt doorheen de mooie en eenvoudige woorden toegevoegd. Deze wending maakt het plot bijzonder boeiend. Voeg daar nog psychologische wijsheden en herkenbare levenskapstokken bij en je krijgt de novelle Rimpeling. Vol bewondering voeg ik deze novelle toe aan mijn favorieten! Diepe buiging voor deze auteur!
****Net als Ik ga naar de schapen wordt ook deze novelle gedragen door de poëtische pen van Marieke De Maré. Soms heb je niet veel woorden nodig om een verhaal een enorme kracht te geven. Een heuvel (Bult) drie naamloze personages, rouw en eenzaamheid, maar vooral: verbinding. Verbinding en hoop. Twee woorden die als een onderstroom door het hele plot golven. Bult is een klein wondertje in de wereld van de novelle.
Mijn iemand - Herbjorg Wassmo:
*****Een liefdesverhaal dat een tijdsspanne van 35 jaar beslaat en zicht uitstrekt over 506 bladzijden. Het boek volgt het lief en leed van twee echte mensen met een rugzak, het leven. Opvallend is hier de vrouwelijke pen, thema's zoals menopauze, zelfbeeld en twijfel worden sterk belicht. Tijdens het lezen ging mijn bewondering ook uit naar de vertaler Paula Stevens. Het verhaal is een poëtische roman, vol met prachtige bewoordingen. De auteur weet met twee woorden een nieuw superlatief te formuleren en brengt een woord zoals ‘pijn’ naar een andere dimensie door haar dichterlijke vrijheid. Bij de start van verschillende hoofdstukken deelt de schrijfster levenswijsheden mee, wat het fictieve verhaal zeer waarheidsgetrouw maakt. Het geeft een soort herkenbaarheid des levens. Speelt de 83 jaar levenservaring van de schrijfster zich af door het verhaal heen?
Als scheuren in de aarde – Clare Leslie Hall:
*** Zelf noemt Clare Leslie Hall zich een schrijfster die zich verdiept in menselijke emoties zoals passie, verlangen, verdriet en nostalgie, gecombineerd met spanning. Deze diepgang is zeker terug te vinden in het verhaal, al ontdekte ik hier en daar een aantal kleine scheurtjes in de plot. De voorspelbaarheid hield het verhaal niet overal overeind, waardoor mijn aandacht soms verslapte. Toch weet de schrijfster met eenvoudige taal de lezer mee te slepen door drie verschillende tijdlijnen. Deze afwisseling zorgt voor een vlot leesbaar ritme, en de nieuwsgierigheid wordt aangewakkerd, waardoor je blijft lezen. De schoonheidsfoutjes worden ruimschoots goedgemaakt door de personages, die afwisselende emoties oproepen bij de lezer: Beth in haar kracht, maar ook in haar twijfel, waardoor je als lezer actief wordt meegenomen in haar eigen strijd.
Eind juli brengt ons de broodnodige vakantie! De voorleesmomenten voor de kinderen (leeslekker in de bibliotheek) en het Samenlezen voor senioren schuiven we even opzij tot september. Welkom vrije dagen!
Dus nu mijn juni-vraag: welk woord vinden jullie klinken als muziek?
