Mollen in de brexittuin

Wim Belaen is professioneel muzikant, directeur van de kunstacademie Art’Iz en schreef eerder ‘Het Venetiaans concerto’. Met ‘Het Londens kwartet’ (438 pagina’s), uitgegeven door Houtekiet, timmert Belaen verder aan zijn schrijverscarrière.
Een schitterende cover in mooie, zachte en warme kleuren, heel vaag het gezicht van een meisje dat starend voor zich uit kijkt, enkele van Londens bekendste monumenten, … Een boek dat vraagt om gelezen te worden.
“Kijk uit voor de mensen om je heen. ‘Het Londens kwartet’ neemt je mee in een verraderlijk doolhof vol intriges.” (achterflap) Men weze gewaarschuwd …
Het Verenigd Koninkrijk kampt met chronische brexitkoorts. Twee vooraanstaande ministers worden ontvoerd. Vele vragen, grote verwarring …

Het boek bestaat uit vier delen die elk een lid van het Londens kwartet centraal stellen.
De proloog zet onmiddellijk de toon. Mysterie alom. Daarna, in korte hoofdstukken, worden de personages, en dat zijn er best veel, in stelling gebracht. Alle schaakstukken in het schaakspel – een beeld dat door de schrijver zelf wordt gebruikt – worden op het bord gezet. Het is afwachten hoe het spel gaat gespeeld worden. Net zoals het Londens kwartet altijd en overal in alles de hand heeft en streng de controle houdt, zo ook de schrijver: plaats, datum, tot op het uur na, over alles houdt hij het overzicht. Het is zaak om je hoofd er bij te houden want het verhaal zit ingenieus in elkaar.
‘Het Londens kwartet’ is een actuele litteraire thriller die op heel realistische wijze het machtsspel brengt, waarvan vier machtige personages de touwtjes in handen hebben: weergave van plaats en tijd bovenaan elk hoofdstukje; vermelding van de pionnen wiens bewegingen op dat moment worden gevolgd; brexit als rode draad door het verhaal; bekende namen uit de politieke wereld; vooraanstaande kranten die hun rol spelen in de nieuwsgaring over de gebeurtenissen; … Genoeg om aan deze roman een waarachtig karakter te geven.
De personages worden goed getypeerd en kan je je zo voor de geest halen. Is de voortgang van het verhaal soms een beetje traag, daartegenover staat dat de hoofdpersonages tot volle ontplooiing komen en evolueren op het ritme van het verhaal. Tactiek, machtswellust, samenzwering, eigenbelang, … een greep uit hun ‘formidabele’ karaktertrekjes.
Het boek onderscheidt zich van andere boeken door de originele invalshoeken: politiek, kunst, muziek (het is opvallend dat de schrijver regelmatig termen gebruikt die naar muziek verwijzen) en het gegeven dat de invloed van het Londens kwartet zich laat voelen tot in zowat elke uithoek van het continent.
Het boek ademt mysterie en gevaar. De spanning is steeds onderhuids aanwezig met soms onverwacht een piekmoment. Het gevoel bij sommige personages dat er meer aan de hand is, de onwetendheid over wat hen boven het hoofd hangt op andere momenten, doet ook de spanning aan lezerskant toenemen. De snelle perspectiefwissels geven een bepaalde graad van zenuwachtigheid aan de leesbeleving. Of zoals de schrijver zelf vermeldt: ‘een pingpongspel van kijken, luisteren en denken’. (p. 97) De spanningsmeter doet zijn werk. Terwijl de aversie groeit voor de nietsontziende manipulators, probeert Wim Belaen dit gevoel te temperen door zijn gemoedelijke, vlotte en heldere schrijfstijl. Juist gekozen woorden, treffende mooi gekleurde beschrijvingen en vergelijkingen gegrepen uit het leven van alledag maar o zo passend en moeiteloos verweven met het verhaal, … Het klinkt bij momenten als muziek in de oren. En laten we de humor ook niet vergeten:
“Het Londens kwartet en BRACE, wat een constructie en wat een grootse prestatie! Je zou er haast voor applaudisseren, mocht het niet zo vreselijk uit de hand zijn gelopen.”
Een knipoog van de auteur?
En dan nader je het einde van het boek, lijkt alles peis en vree, het Londens kwartet stevig in het zadel … Of toch niet? Ik gok op een vervolg dat ik zeker wil lezen!
Spanning: 7.5
Plot: 8 punten
Leesplezier: 9 punten
Schrijfstijl: 9 punten
Originaliteit: 9 punten
Psychologie: 8.5 punten
Gemiddeld: 8.5 of 4 ****