Geen leugen, maar ook niet de volledige waarheid

Tine Bergen is een Vlaamse journaliste en schrijfster van jeugdboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen. Na ‘Vissen praten niet’ ligt nu ‘Zullen we het liefde noemen?’ in de boekhandel.
‘Zullen we het liefde noemen?’ vertelt het verhaal van Esther, Stef, Linus, Annabel en Kurt, met Esthers vader en opa in de belangrijke bijrollen.
Een vreselijk ongeval. Stefs auto, met Linus achter het stuur, rijdt meester Dieter aan. Dood. De inspecteur van politie bijt zich met ongelofelijke hardnekkigheid vast in het onderzoek. Wat is er echt gebeurd? Komt de familie deze tragedie te boven?
De gebeurtenissen worden ons verteld en voor ons gefilterd door Esther. Esther, van opleiding psychologe en dus getraind om mensen te leren omgaan met ‘omstandigheden en hun gevolgen’ is all over the place. Zij bijt haar vingers telkens weer stuk …
Korte hoofdstukjes, soms nog geen bladzijde lang, brengen vaart in het verhaal. Van bij het begin ervaar je als lezer een ongemakkelijk gevoel dat je niet meer loslaat tot op de laatste bladzijde van het boek. Wie heeft het ongeluk veroorzaakt? Was het wel een ongeluk? Liegt er iemand of is de volledige waarheid niet gekend?
Korte krachtige zinnen vol gevoel. De emoties schreeuwen van de bladzijden. De wereld van het gezin davert op zijn grondvesten. Tine Bergen is een krak in het insinueren, in het verdacht maken van de personages. Om de zoveel bladzijden plant de schrijfster een zaadje. Zoveel zaadjes, zoveel verdachten en hypothesen. Het hele verhaal ga je als lezer van het ene been op het andere, steeds het verkeerde. Tine Bergen manipuleert de ‘omstandigheden’ dat het een lieve lust is. En dan op het einde … Bam! Zo zit het dus in elkaar!
Heden en verleden gaan naadloos in elkaar over. Annabel blijkt opeens Klaar, Klaar wordt één zin verder Annabel.
De flashbacks belichten haar speciale relatie met haar opa en tonen aan hoe problematisch haar thuissituatie was in het disfunctionele gezin waarin ze opgroeide. En zij, zij deed er alles aan opdat ze haar graag zouden zien. De vele onopgeloste issues uit het verleden hebben zo hun gevolgen in het heden. Het gemis aan en de nood aan liefde leiden tot dilemma’s die verstrekkende gevolgen hebben.
Esthers struggle for life wordt ook die van de lezer. Haar personage wordt met heel veel mededogen uitgewerkt. Ook al zijn er redenen om het niet eens te zijn met de manier waarop zij de zaken aanpakt, het is een karakter dat je beslist niet koud laat.
Tja, ‘zullen we het (dan) liefde noemen?’ Alle personages hebben zo hun redenen om te doen wat ze doen. De schrijfster besteedt heel veel zorg aan de uitwerking van hun gedachten en gevoelens die soms tegenstrijdig zijn met hun handelen. Allen voelen ze die liefde die verteert, verscheurt, pijn doet, maar tegelijkertijd ook beschermt en verzorgt. Maar alles wat ze doen, in naam van de liefde, laat zijn sporen na, als vingerafdrukken. En daar is dan meteen de link met de eenvoudige maar mooie cover!
‘Zullen we het liefde noemen?’ is een boek over graag zien en graag gezien worden, over noden en dilemma’s met verstrekkende gevolgen. Na het lezen van ‘Zullen we het liefde noemen?’ zat ik toch wel even met mijn hart in mijn keel. Een thriller vind ik het niet, wel een knappe psychologische roman!