Er is geen ontkomen aan

"Jazz deed zijn ogen open.

Connie deed haar ogen open.

Howie deed zijn ogen open."

Dat is hoofdstuk 1 van Bloed van mijn bloed. Wie zijn Jazz, Connie en Howie? Achtereenvolgens komen ze in de hoofdstukken 2, 3 en 4 – en beurtelings ook in de rest van het boek – nader aan bod, maar feitelijk weet je dan nog niets, behalve dat ze in penibele omstandigheden verkeren. Je ploft midden in het verhaal, dat kennelijk in het voorgaande deel, Het spel, met een cliffhanger geëindigd is. Niet fijn. Samenhang en overzicht laten lang op zich wachten, pas op pagina 140 wordt duidelijk dat hoofdpersonage Jazz (Jasper) Dent een jongen van nog maar 17 jaar oud is. Niet geschikt om als standalone te lezen, is tot dan de conclusie. Halverwege het boek zijn de muntjes gevallen en wordt het toch nog prettig om verder te lezen. Alhoewel, het verhaal is verre van prettig, het is je reinste nachtmerrie. Je zult maar opgevoed zijn door een seriemoordenaar, Billy, een gestoorde met idiote theorieën. Kun je dan ‘normaal’ functioneren in de maatschappij, of is je wereldbeeld per definitie vertekend? Is Jazz ook in staat te moorden? Treedt hij in zijn vaders voetsporen? Lees en huiver … En probeer ondertussen te genieten van de voortreffelijke schrijfstijl van Barry Lyga.

Bloed van mijn bloed  vertelt het schokkende en huiveringwekkende verhaal van Jazz. In vrijwel alle informatie die voorhanden is over Barry Lyga wordt hij een young-adult-auteur genoemd. Het mag dan zo zijn dat jongeren de hoofdrol spelen in zijn werk, maar dat betekent niet per definitie dat een boek als dit geschikt is om gelezen te worden door young adults. Het staat bol van geweld, manipulatie en indoctrinatie. Zonder het vingertje te willen heffen toch even deze kanttekening, want zelfs menig volwassene zullen de rillingen over de rug lopen.

Barry Lyga geeft blijk van een rijke fantasie en psychologiseert er lustig op los. Hij weet de spanning tot het laatst toe op te drijven en komt tot een uiteindelijk bevredigende afronding van de ‘I Hunt Killers’-trilogie. De vaart zit erin, volop actie en daadkracht. De ongeloofwaardigheid is een minpunt, evenals het feit dat de tieners Jazz, Connie en Howie er volwassen gedrag en dito gedachtegangen op nahouden. Zoals al aangegeven is Bloed van mijn bloed  geen standalonethriller. Voor het mooi en een beter begrip van Jazz’ situatie zou je eerst de delen 1 en 2 moeten lezen, respectievelijk De jacht en Het spel.

De tekstgedeelten waarin Lyga de gedachten van Jazz verwoordt, diens herinneringen aan Billy’s levenslessen, springen eruit:

"Als je moet vluchten, kun je kiezen uit twee dingen, had Billy gezegd. Je kunt alles op alles zetten en hopen dat je sneller bent dan alles wat achter je aan zit, maar je kunt het ook heel kalmpjes aan doen, op je dooie gemak. Laat die lui die achter je aan zitten, zich maar afvragen of jij eigenlijk wel degene bent waar ze achter aan zitten. In het wild zou je dat niet moeten proberen. Een gazelle kan maar beter niet proberen een leeuw voor de gek te houden. Maar met mensen werkt het heel goed, Jasper. Echt waar.”

Er passeren nogal wat wijze lessen van Billy Dent de revue. Een genot om te lezen, in tegenstelling tot de vele plastische beschrijvingen, zoals deze (Billy tegen Connie): "Vertel het, of ik snij je in kleine stukjes en maak je open zodat je jezelf kunt zien doodgaan."

De positieve aspecten van Bloed van mijn bloed  winnen het ruimschoots van de wat mindere punten. Hoe schokkend en weerzinwekkend het verhaal ook is, je ontkomt er niet aan je te laten meeslepen.