Te simpel

De Engelse Esmee studeert kunstgeschiedenis in New York. Haar rijke vriend Mitchell dumpt haar, net als ze op het punt staat hem te vertellen dat ze zwanger is. Esmee besluit het kind te houden en gaat in boekwinkel De Uil werken, waar ze nieuwe vrienden maakt.

Verhaal
Het verhaal dat Deborah Meyler in haar roman vertelt is zo simpel als het hierboven beschreven staat. Helaas is dat dan ook alles. De tekst op de achterkant van het boek is veelbelovend. De kreten die op de cover van het boek staan ook: ‘een meeslepende roman die je recht in je hart raakt’ en ‘een ode aan alle boekverkopers’. Helaas hadden de uitspraken niet minder waar kunnen zijn. Het boek is alles behalve een meeslepende roman, ik heb me vooral heel erg geërgerd aan verschillende aspecten van het verhaal en de manier waarop het geschreven is. Zinnen zijn krom (zou ook de vertaling kunnen zijn), lijken halverwege willekeurig op te houden en elkaar niet logisch op te volgen. Veel opsommingen en losse zinnen die onbelangrijke informatie uitdrukken maken het lezen niet echt plezierig.

Daarnaast is het van vrijwel het begin af aan onduidelijk waar Meyler nu eigenlijk naartoe wil, er komen steeds meer nieuwe en ongeloofwaardige dingen het verhaal binnensluipen die niet worden uitgelegd. Ze blijven vervolgens maar een beetje aan de oppervlakte hangen en lossen weer op voordat ze van enig belang hebben kunnen zijn voor de verdere verloop van het verhaal. Het lijken nutteloze zijwegen die nergens toe leiden, zelfs niet in een lus naar een eerdere hoofdweg (die er dus niet is).

“Terwijl ik naar de theepot zit te kijken wordt er op de deur geklopt. Stella. Het kan niemand anders dan Stella zijn. Ik laat haar binnen en zij zegt dat ze me hoorde thuiskomen en me iets wil vertellen. Ze is enthousiast.” - p.166

Personages
De personages in het boek zijn allemaal nogal flat characters en er wordt vrij weinig mee gedaan. Het hoofdpersonage is het ergst van allemaal. De lezer wacht tot er iets interessants gebeurt, dat gebeurt niet. De lezer wacht tot het hoofdpersonage eindelijk eens wat van zichzelf laat zien of van zich af zal bijten en zelf een beslissing zal maken, dat gebeurt ook niet. Esmee laat haar hele leven afhangen van Mitchell, wat natuurlijk kan in een roman, maar niet als Mitchell zelf ook geen sterk personage is. Mitchell is namelijk zo mogelijk nog ongeloofwaardiger dan Esmee. Hij lijkt niets te voelen, niets te denken en niets te doen en vanuit het niets komt er dan een scène waarin hij tegen Esmee zegt vaak zelfmoordneigingen te hebben, waar vervolgens ook helemaal geen aandacht aan geschonken wordt en het verhaal weer doorgaat alsof er geen ontmoeting tussen Esmee en Mitchell is geweest.

Niemand weet waar Meyler heen wil, haar personages zijn ongeloofwaardig en worden steeds irritanter naarmate de bladzijden verstrijken. Het verhaal heeft weinig weg van een verhaal omdat er zo weinig in gebeurt dat er echt toe lijkt te doen. Alles wat gebeurt staat los van elkaar en de boekwinkel lijkt er nog het minst van al mee te maken te hebben. Het is toevallig zo dat Esmee daar werk vindt en collegas waar ze het goed mee kan vinden, maar daar blijft het dan ook bij. Het lijkt dus een beetje overdreven om daar de titel aan op te dragen. Helaas dus een vieze tegenvaller deze roman van Deborah Meyler en niet de moeite waard om zelfs maar aan te beginnen.