Eerbetoon aan een moedige grootmoeder

In ‘Zusters van Tarakan’ doet David Meijer verslag over de ontberingen van zijn oma Mila Herman, een Rode Kruis-helpster tijdens de invasie van de Japanners in Indonesië.
Mila is een van de zusters die gehoor heeft gegeven aan de oproep om assistentie te gaan verlenen aan de militaire troepen op Tarakan, een eiland waar olie wordt gewonnen. Net voor Kerst 1941 landen de deels onopgeleide verpleegkundigen op Tarakan, dat op dat moment nog in Nederlandse handen is. De dreiging van de naderende invasie is voelbaar en op 11 januari landen inderdaad de Japanse troepen.
Mila en de andere verpleegsters worden gevangengenomen. Ze moeten werken voor de Japanners. Het eerste jaar verblijven ze in verschillende kampen op Tarakan, daarna worden ze steeds weer verplaatst van kamp naar kamp, waarbij de omstandigheden steeds slechter worden. Uiteindelijk worden ze pas na de capitulatie van Japan bevrijd. Mila heeft dan 2,5 jaar gevangenschap overleefd.

Dit waargebeurde verhaal over de zusters is onbekend en kleinzoon David Meijer wilde dit verhaal graag schrijven als eerbetoon aan zijn grootmoeder. Ik ging ervanuit dat dit verslag zo opgetekend was uit de mond van Mila Herman. Dit zou de toon en schrijfwijze kunnen verklaren. Op sommige plekken worden er veel details weergegeven, terwijl andere gebeurtenissen die minstens zo belangrijk lijken, met een paar woorden worden afgedaan. Er worden veel andere personen genoemd, overigens niet onder hun echte naam, die niet echt uit de verf komen. Ik zocht de verklaring in het geheugen van een oude dame. In het nawoord geeft de auteur echter aan dat zijn oma niet veel kwijt wilde over deze periode. Hij heeft daarom andere bronnen gebruikt, waar hij vaag over blijft, zeker voor een historicus.
Hierdoor is niet goed te plaatsen of dit nu een pure non-fictie beschrijving is of een roman gebaseerd op waargebeurde feiten. De auteur heeft voor een middenweg gekozen en dat maakt het voor mij minder prettig te lezen. Ik denk dat het indrukwekkende verhaal beter uit zijn verf was gekomen als er een betere keuze was gemaakt. In een roman had hij de vrijheid gehad om minder personen te beschrijven en de karakters beter uit te werken. De dialogen zijn goed, maar de karakters blijven oppervlakkig, ook van hoofdpersoon Mila.
Een ander punt is dat het verhaal kabbelend begint. De eerste paar weken voor de invasie beslaan bijna de helft van het boek, terwijl de laatste jaren in gevangenschap worden afgeraffeld.

Dit neemt niet weg dat ik Mila Herman bewonder om haar veerkracht en doorzettingsvermogen en haar kleinzoon David Meijer voor het geven van een podium aan dit aangrijpende verhaal. Het 'Nawoord' en 'Over dit boek' zijn een goede aanvulling op het boek. Dus zeker ook even lezen.