Een mooie reis, maar niet mijn bestemming

Van Anya Niewierra las ik eerder Het dossier, een boek dat ik met veel plezier las en dat destijds indruk maakte. Na alle lovende kritieken over De Camino was ik dan ook erg benieuwd naar dit verhaal. Helaas bleek het voor mij persoonlijk niet helemaal het boek te zijn waar ik op had gehoopt.

In De Camino volgen we Lotte, die exact een jaar na de onverwachte zelfmoord van haar man Emil besluit om dezelfde pelgrimsroute te lopen als hij. Ze hoopt tijdens deze tocht te ontdekken wat hem tot die ingrijpende beslissing dreef. Emil had als vluchteling uit Bosnië en Herzegovina een beladen verleden, waar hij zelden tot nooit over sprak. Voor Lotte was hij echter altijd een liefdevolle echtgenoot en geweldige vader, dus zijn dood kwam als een donderslag bij heldere hemel. Tijdens haar tocht ontdekt ze echter dat Emil niet de man was die ze dacht te kennen en komen lang verborgen geheimen langzaam aan het licht.

Hoewel de thematiek interessant en veelbelovend is, wist het boek me helaas niet echt te grijpen. Voor mijn gevoel las het meer als een persoonlijk reisverslag dan als een thriller, en de spanning kwam voor mij pas heel laat op gang. De ontknoping vond ik wat voorspelbaar; ik had vrij snel een vermoeden van de richting waarin het verhaal ging, al wist ik de details niet precies.

Niewierra schrijft ongetwijfeld met veel zorg en research, dat is te merken aan de beschrijvingen van de Camino en de achtergrond van haar personages, maar toch kon het verhaal me niet echt boeien. Ik bleef wachten op dat moment waarop het boek me zou meeslepen, maar dat kwam helaas niet.

Dat gezegd hebbende, snap ik goed waarom De Camino zoveel lezers aanspreekt: het is zorgvuldig opgebouwd, met aandacht voor thema’s als verlies, identiteit en verwerking. Alleen voor mij persoonlijk sloeg de vonk dit keer niet over.

Smaak blijft tenslotte iets heel persoonlijks, en dat is juist het mooie aan lezen.