Ongelooflijk knappe ontknoping.

Michel Bussi is een van de meest populaire Franse schrijvers van thrillers. Niet mijn genre, dus ik kende hem niet. Maar een winactie op Hebban, in ruil voor een recensie, van zijn nieuwste boek “Het kind in de golven” trok toch mijn aandacht. Hoewel het vermelde thema van het boek, reïncarnatie, ook nogal buiten mijn comfortzone ligt. Maar de prachtige kaft, het lezen van de preview en mijn voornemen om ook eens iets anders te lezen, haalden me over de streep. En daar heb ik geen spijt van! Want wat een ongelooflijk intrigerend, spannend, ontzettend knap in elkaar stekend boek is dit! Met dank aan Hebban en Uitgeverij Manteau/Standaard Uitgeverij voor het ter beschikking gestelde exemplaar.

Het is lastig om zonder spoilers de inhoud kort weer te geven. Het boek begint met een samenvatting van het Stevenson-model (dat heb ik opgezocht en bestaat echt), over reïncarnatie. Daarna volgt het verhaal van de verdwijning, op het strand van het plaatsje Saint-Jean-de-Luz, van de kleine Esteban, 10 jaar oud. Zijn moeder, Maddi, komt de schuldgevoelens dat ze hem even uit het oog is verloren, nooit te boven. Exact 10 jaar later is ze weer terug op het strand en ziet daar een jongen, die exact op Esteban lijkt. Hij heeft zelfs precies hetzelfde zwemshort aan als Esteban bij zijn verdwijning. Deze jongen heet Tom en woont in Murol, een plaats in de Auvergne. Voor Maddi staat het vast, dat deze jongen, Tom, haar zoon is, een reïncarnatie van Esteban. Ze verhuist naar Murol, om hem te beschermen. Want wat toen is gebeurd, kan zomaar weer gebeuren. De inwoners van Murol ontgaat het niet, dat Maddi vreemd gedrag vertoont. En dan gebeuren er in het dorp ook nog andere vreemde zaken.

Het begin van het boek is wat lastig om erin te komen. Er worden veel personages geïntroduceerd, en de gebeurtenissen zijn onwerkelijk, verwarrend, je weet soms niet wie een bepaalde persoon is. En zeker als je, zoals ik, sceptisch tegenover reïncarnatie staat, zijn er wel heel veel vraagtekens. Maar het is wel zo geschreven, dat je door wil lezen. Juist om die vraagtekens beantwoord te krijgen. Je hebt als lezer bepaalde vermoedens, wordt daarin ook nog eens af en toe op een ander spoor gezet. Maar als uiteindelijk dan alles duidelijk wordt (en dat wordt het, dus doorlezen loont!) is die ontknoping zo ongelooflijk knap, dat het mij verbluft, in de goede zin van het woord, achterliet.

De personages zijn geweldig neergezet. Ik heb vooral een zwak voor Nectaire (geweldige voornaam ook, als je het boek hebt gelezen) Paturin, voormalig politieagent en nu gemeentesecretaris. En natuurlijk voor Maddi en haar moederliefde (voor mij het hoofdthema van het boek). Het zal je maar overkomen, dat je kind verdwijnt! Ik geloof, dat ik daar ook nooit overheen zou komen. En als ik een mogelijkheid zou zien om hem terug te krijgen, daar alles voor over zou hebben. Want de liefde van een moeder laat zich niet uitwissen. De Franse titel van het boek “Rien ne t’efface” (Niets wist je uit) spreekt wat dat betreft meer aan dan de Nederlandse.

Een prachtig boek, met inderdaad thriller elementen, maar ook met een tikje van het bovennatuurlijke, psychologie en prachtige levenslessen. Even doorbijten in het begin voor een geweldige leeservaring!