Over muziek, vriendschap en de angst vergeten te worden

De 10-jarige Joan heeft een zeldzame gave, HSAM (Highly Superior Autobiographical Memory), wat inhoudt dat ze zich elke dag van haar leven tot in detail kan herinneren. Ze is er al snel achter dat anderen dat niet kunnen; vooral het feit dat haar oma (die Alzheimer heeft, of, zoals Joan het noemt, de ziekte van Oldtimer) haar op een gegeven moment niet meer kent maakt haar bang. Ze is bang dat iedereen haar gaat vergeten. En omdat oma wel nog alle oude liedjes (her)kent denkt Joan dat dat de oplossing is: ze wil een onvergetelijk liedje schrijven, zodat iedereen zich dat en daardoor haar herinnert.
Daarbij krijgt ze hulp van een artiestenvriend van haar ouders, Gavin, die net zijn man, Sydney, heeft verloren. In ruil voor zijn hulp vertelt Joan hem alle herinneringen die zij aan Sydney heeft. Maar die kloppen niet met wat Gavin over hem weet.

De aandoening HSAM bestaat echt en is zeer zeldzaam. In eerste instantie leek het mij wel fijn, om je alles te kunnen herinneren. Dan zou je alle fijne momenten steeds opnieuw kunnen beleven. Maar ik realiseerde me al snel dat er ook nadelen aan zitten. Het herinneren geldt ook voor de vervelende en verdrietige momenten. En Joan haat het bijvoorbeeld om twee keer dezelfde kleding te dragen. Want dan denkt ze de hele tijd aan de eerste keer dat ze het heeft gedragen en krijgt ze niks mee van de dag waarop ze leeft. Daarom verzint ze steeds nieuwe unieke combinaties.

Het boek is grappig, ontroerend, warm, zit vol verwijzingen naar muziek, gaat over verlies, de angst vergeten te worden, herinneringen en een prachtige vriendschap tussen Joan en Gavin.
Het is even wennen, dat de hoofdstukken afwisselend in de ik-vorm vanuit Joan en Gavin zijn geschreven, want dit wordt niet vermeld of aangekondigd. En het einde vind ik wat minder mooi uitgewerkt. Maar verder een heel mooi boek over een bijzonder onderwerp!