Ontroerend, met een vleugje spanning en prachtige zinnen.

De 84-jarige Ierse Maurice Hannigan zit aan de bar van het hotel waar vroeger zijn grootste vijanden woonden en werkten. Daar heft hij, op een avond in juni, nog 5 maal het glas op de mensen die in zijn leven belangrijk voor hem zijn geweest. Zijn grote broer, Tony; zijn dochtertje Molly, dat hij maar 15 minuten in zijn armen heeft mogen houden; zijn schoonzus Noreen, zus van zijn vrouw, waar hij een bijzondere band mee heeft; zijn zoon Kevin, die in Amerika woont en journalist is. En tenslotte zijn geliefde vrouw Sadie, die 2 jaar geleden is overleden. Het boek is geschreven in de ik-vorm, als een soort monoloog, die Maurice (in gedachten) houdt tegen Kevin, zijn zoon. Hierin vertelt hij zijn levensverhaal en waarom juist deze mensen belangrijk voor hem waren.

Wat een prachtig boek! Vanaf het begin word je in het verhaal van Maurice gezogen. Je krijgt ook al snel een vermoeden, waar het naartoe leidt. En ademloos lees je verder, of dit inderdaad klopt. Het is ontroerend, er zit een spannend element in, het leven in Ierland wordt mooi beschreven, het bevat prachtige zinnen. En het laat je nadenken over wie in je eigen leven belangrijk zijn. Aanrader!