Een belangrijke les verpakt in een schattige verpakking

Simon valt op jongens, maar dat hoeft niemand te weten. En dat hij mailt met een jongen die bij hem op school zit en ook op jongens valt, hoeft ook niemand te weten. Maar dan komt zijn klasgenoot erachter en dat is niet echt wat Simon wilde hebben. Ook probeert hij een manier om zijn vrienden en familie te vertellen over zijn seksuele geaardheid. Niet dat hij het niet durft, maar meer omdat hij niet begrijpt waarom. Want waarom maak het eigenlijk uit op wie je valt?

Als je aan dit boek begint moet je niet al te hoge verwachtingen hebben. Het is namelijk best een cliché verhaal en als je er te veel van verwacht, gaat het teleurstellen.
Ik was er bang voor, dat het teleur zou stellen. Dus ben ik begonnen. Zonder (of misschien een klein beetje) enkele verwachtingen.

Ik wilde weten wie Blue was. Maar ook weer niet. Wel. Niet. Wel. Niet. Wel! Niet… Wel wel wel!
Zo ging het denk ik een beetje terwijl ik het boek aan het lezen was. Ik wilde dolgraag weten wie Blue was, maar omdat Blue al zo lang bestond als Blue, wilde ik zijn echte naam niet weten. Als ik aan dit boek dacht, dacht ik aan Blue en wist ik niet wie het was. Ik wilde hem niet koppelen aan een “bestaand” personage.
En als ik het boek uit had, wist ik wie Blue was en… Ik denk niet dat ik dat kon. Blue was gewoon Blue en niemand anders.

Anders had ik het boek misschien eerder uit gehad, omdat het wel een snel boek is. Het is niet vermoeiend, of lastig, je hoeft niet zo gefocust te zijn. Het is een luchtig boek en is best snel te lezen, vooral doordat je wil weten wie Blue was.

Hoewel ik alle personages leuk vond, waren er twee die ik niet kon uitstaan en verschrikkelijk irritant waren. Namelijk Martin en Taylor. Martin hoef ik denk niet uit te leggen, want gewoon als je al het eerste hoofdstuk leest, begrijp je het.
Taylor was ook ontzettend irritant. Vooral doordat ze de hele tijd zei dat ze een snelle spijsvertering had. Oh kom op! Na een, twee keer weten we het ook wel al! Taylor wist het daarna wel wat goed te maken, maar haar snelle spijsvertering wist ervoor te zorgen dat ze toch nog op de lijst met irritante mensen belandde. Urgh.

Hoewel dit een luchtige contemporary is, laat het je toch nadenken over de realiteit. Want waarom in hemelsnaam, is iets de norm? Waarom zijn hetero’s de norm? Waarom is ongemakkelijkheid niet de norm? Het liet mij nadenken over waarom we iets “normaal” vinden en iets anders “anders” is. Waarom is dat andere anders? Waarom is het niet normaal? En waarom is het normale normaal? Wat maakt het normaal? En waarom is de realiteit soms zo moeizaam met alles? Waarom?

Wat ook een grote rol speelde in dit boek, waren… OREO’S! Oreo’s zijn gewoonweg fantastisch en als er een boek gáát om Oreo’s, dan kan het gewoon niet beter. (Alleen ben ik bang dat ik nu een kleine trauma heb aan Oreotaarten, omdat ik er laatst eentje proefde veel te zoet en te zompig was en heel raar en vooral níét lekker!)

En wat we niet kunnen skippen in een recensie over dit boek, is dat dit boek het schattigste boek is dat ik ooit heb gelezen. Zelfs Anna & de French Kiss was niet zo schattig.
En ik moet bekennen dat ik op Goodreads even twijfelde of ik dit boek nou vijf of vier sterren zou moeten geven, maar ik denk dat ik er nu wel zeker van ben dat dit boek vijf sterren verdient. Oh, ik wil De Voordelen van Onbeantwoorde Liefde en De Eigenzinnigheden van Leah Burke nu lezen! En de film zien!