Dit boek is als een troostende kop warme chocolademelk

4.25☆

"Letters zijn niet alleen mooi omdat ze regelmatig van vorm zijn. Integendeel, het gaat ook om de warmte, de glimlach, de gemoedsrust en de gelijkmoedigheid die ervan uitgaan. Dat waren de dingen die me aanspraken in iemands handschrift."

De Tsubaki schrijfwarenwinkel is een warm en ontroerend boek binnen het genre ‘healing fiction’ - een van mijn favoriete genres. Het is als een troostende kop warme chocolademelk: een intiem verhaal over familiebanden, vriendschap, kalligrafie, Japanse tradities en de betovering van een handgeschreven brief.

Onlangs las ik een ander boek over handgeschreven brieven waarin 'De Tsubaki schrijfwarenwinkel' kort werd benoemd. Ik was daardoor erg benieuwd naar dit boek geworden, dus ik voelde me dankbaar toen dit recensie-exemplaar op de mat viel.

Het boek kwam een beetje traag op gang, maar toen ik eenmaal in het verhaal zat, kon ik het niet meer wegleggen. Het is een bijzonder slice-of-life-verhaal met veel oog voor het alledaagse en de vergankelijkheid van de seizoenen. Het boek is opgedeeld in de vier seizoenen, en bij ieder seizoen wordt stilgestaan bij de Japanse tradities en rituelen die kenmerkend zijn voor dat seizoen. Het verhaal speelt zich af in het prachtige Kamakura, en er wordt veel aandacht besteedt aan al het moois dat deze kuststad te bieden heeft.

Hatoko neemt het stokje over van haar oma als publiek schrijver (iemand die op verzoek brieven namens anderen schrijft). In het boek komt van alles voorbij, waaronder liefdesbrieven en afscheidsbrieven (zetsuenjō). Er wordt uitgebreid stilgestaan bij de liefde voor het schrijven. Hatoko stemt het soort brief af op de keuze van het papier, de inkt en het schrijfgereedschap. Zelfs de postzegel wordt zorgvuldig uitgekozen. De beschrijving van dit proces zorgt voor een ontspannen leeservaring.

Door het werk in de Tsubaki schrijfwarenwinkel leert Hatoko verschillende mensen kennen en vindt ze steeds meer haar plek in de liefdevolle gemeenschap van Kamakura. Deze ontwikkeling vond ik prachtig om te volgen. Vooral de vriendschap tussen Hatoko en Barbara heeft mij diep geraakt, want wat was Barbara een bijzonder personage. Een voorbeeld hiervan is een geheim van Barbara: een toverspreuk waardoor je gelukkig kunt worden: "Je moet bij jezelf zeggen: 'Twinkel Twinkel'. Met je ogen dicht, twinkel twinkel, dat is alles. Dan komen er steeds meer sterren in de duisternis in je binnenste en spreidt er zich een prachtige sterrenhemel uit. Je kunt het overal doen. Als je dat doet, veranderen alle lastige dingen, alle verdrietige dingen, allemaal in een prachtige sterrenhemel. Vooruit, probeer het maar."

Daarnaast kreeg ik tranen in mijn ogen van de brief die Hatoko aan haar oma schreef en vond ik het bijzonder hoe de auteur in het boek aandacht besteedt aan hoe waardevol het is om brieven uit te wisselen met een penvriend(in): "Misschien was dat nu eenmaal hoe het er in de wereld aan toeging. Als mensen die door het lot bij elkaar gebracht werden, elkaar hielpen en ondersteunden, dan hadden ze in elk geval iemand op wie ze konden leunen, ook al konden ze niet goed overweg met hun eigen bloedverwanten."