Lezersrecensie
Let's Go Foxes
4,5 ☆
"Het kan het leven niet schelen wat wij ervan verwachten; we zullen er zelf voor moeten vechten." - Coach Wymack
Ik ben in het echt totaal niet sportief aangelegd en ik kijk eigenlijk nooit naar sportwedstrijden, maar daarop is één uitzondering: de Foxes. Want als het kon, dan zou ik maar wat graag plaatsnemen in het publiek van het Exy-stadion en de Foxes toejuichen met zo’n knaloranje foamvinger en mijn Palmetto State University-sjaal (die je kunt bestellen via de webshop van @blossombooks). Want oh man, wat is deze serie verslavend! Ik weet niet hoe Nora Sakavic het doet, maar ik vond Raven King nog leuker dan het eerste deel!
Ik had begin oktober The Foxhole Court gelezen, dus het verhaal zat nog vers in mijn geheugen. Raven King bouwt voort op het eerste deel en ik zat er meteen weer lekker in. De schrijfstijl van de auteur is zo toegankelijk en beeldend; je kunt je er helemaal in verliezen. Wat ik zo leuk vond aan dit tweede deel, is dat je alle personages nóg beter leert kennen. Je komt meer te weten over het verleden van onder andere Andrew, Nicky, Renee en Matt, en de traumatische dingen die ze hebben meegemaakt. Waar de Palmetto State Foxes in het eerste deel een zooitje ongeregeld waren, met een duidelijke scheiding tussen Andrew’s groepje en de ouderen, komen ze in dit deel nader tot elkaar: "Ze waren als hoopjes ellende naar Foxhole Court gekomen, maar heelden elkaar stukje bij beetje, semester na semester." Ik vond dit zo’n fijne ontwikkeling; ze beginnen steeds meer als een familie te voelen.
Ook leefde ik in dit deel weer enorm mee met Neil. Zijn drang om te vluchten blijft, maar ik genoot van de momenten waarin hij een sprankje geluk en hoop begon te voelen. En omg, wat was ik bang voor Riko - wat een psychopaat. De gewelddadige scènes vond ik heftig, maar gelukkig was er Coach Wymack. Hij ontfermde zich over Neil en voelde aan als een vaderfiguur (vandaar ook de songkeuze: Father Figure van Taylor Swift).
Al met al heb ik weer enorm genoten van dit duistere en meeslepende verhaal over macht, controle, sport en gevonden familie.
Ik kan echt niet wachten op het laatste deel in deze trilogie! #GoFoxes
"Het kan het leven niet schelen wat wij ervan verwachten; we zullen er zelf voor moeten vechten." - Coach Wymack
Ik ben in het echt totaal niet sportief aangelegd en ik kijk eigenlijk nooit naar sportwedstrijden, maar daarop is één uitzondering: de Foxes. Want als het kon, dan zou ik maar wat graag plaatsnemen in het publiek van het Exy-stadion en de Foxes toejuichen met zo’n knaloranje foamvinger en mijn Palmetto State University-sjaal (die je kunt bestellen via de webshop van @blossombooks). Want oh man, wat is deze serie verslavend! Ik weet niet hoe Nora Sakavic het doet, maar ik vond Raven King nog leuker dan het eerste deel!
Ik had begin oktober The Foxhole Court gelezen, dus het verhaal zat nog vers in mijn geheugen. Raven King bouwt voort op het eerste deel en ik zat er meteen weer lekker in. De schrijfstijl van de auteur is zo toegankelijk en beeldend; je kunt je er helemaal in verliezen. Wat ik zo leuk vond aan dit tweede deel, is dat je alle personages nóg beter leert kennen. Je komt meer te weten over het verleden van onder andere Andrew, Nicky, Renee en Matt, en de traumatische dingen die ze hebben meegemaakt. Waar de Palmetto State Foxes in het eerste deel een zooitje ongeregeld waren, met een duidelijke scheiding tussen Andrew’s groepje en de ouderen, komen ze in dit deel nader tot elkaar: "Ze waren als hoopjes ellende naar Foxhole Court gekomen, maar heelden elkaar stukje bij beetje, semester na semester." Ik vond dit zo’n fijne ontwikkeling; ze beginnen steeds meer als een familie te voelen.
Ook leefde ik in dit deel weer enorm mee met Neil. Zijn drang om te vluchten blijft, maar ik genoot van de momenten waarin hij een sprankje geluk en hoop begon te voelen. En omg, wat was ik bang voor Riko - wat een psychopaat. De gewelddadige scènes vond ik heftig, maar gelukkig was er Coach Wymack. Hij ontfermde zich over Neil en voelde aan als een vaderfiguur (vandaar ook de songkeuze: Father Figure van Taylor Swift).
Al met al heb ik weer enorm genoten van dit duistere en meeslepende verhaal over macht, controle, sport en gevonden familie.
Ik kan echt niet wachten op het laatste deel in deze trilogie! #GoFoxes
1
Reageer op deze recensie
