Bijzondere details waarbij je als lezer bij de les moet blijven

Wieke Mulier is actrice, met name op toneel en schrijfster. Ze schreef al eerder de romans ‘herinneringen aan morgen ‘, ‘moeder zijn’ en ‘een liefde in Zeeland’.Met ‘honingdauw’ zet ze een heel bijzondere psychologische thriller neer die dit genre echt eer aan doet. De manier waarop ze de lezer weet te boeien én om een gecompliceerde vertelling in iets meer dan honderd pagina’s weer te geven vind ik een compliment waard.

Johan is leraar biologie en bekent dat hij een moord heeft gepleegd. Hij weet niet waarom en hoe hij dit heeft gedaan, laat staan wie en waar het lijk is maar hij weet zeker dat hij het heeft gedaan. Hij wordt opgenomen in een kliniek met een diagnose dat hij overwerkt is en hierdoor verward. Hij krijgt medicatie en alle tijd om uit te rusten en wordt ondertussen geobserveerd en therapie. Johan is een verhalenschrijver en pakt deze hobby weer op tijdens zijn verblijf in deze kliniek. Hij schrijft een verhaal over Siegfried K., een werknemer in een boekhandel. Als zijn vrouw Eva op bezoek komt geeft hij zijn schrijfsels mee aan haar met het verzoek ze te lezen om te bespreken als ze weer komt. Eva leest elke avond een stuk en herkent veel van Johan in Siegfried. Ze vraagt zich steeds meer af wat fictie is en wat niet. Waar de hersenspinsels een verhaal voeden of een kijkje geven in de gedachten van haar man zelf. Ze hoopt door het lezen van het verhaal meer duidelijkheid te krijgen over de raadselachtige moord waarvan Johan zegt deze te hebben gepleegd.

‘Honingdauw’ is een verrassend verhaal. Zoals eerder gezegd vind ik het altijd knap als een auteur in weinig woorden, dan wel pagina’s, veel weet te vertellen. Het verhaal van Johan, het verhaal wat hij schrijft over Siegfried en het verhaal van Eva zijn hier alle drie in gevangen. De toespelingen die Johan in zijn verhaal doet lijkt Eva voor echt te beleven en geven een extra twist aan de spanning. De verknipte Siegfried lijkt een obsessie voor een schaar te hebben ( wat de mooie cover verklaard) en heeft ook de nodige gedachten waarbij je als lezer af en toe denkt dat het echt gebeurd is maar later blijkt dat het dan toch een gedachte is geweest. Als lezer wordt je zo gedwongen scherp te blijven en door de prima opbouw is dat geen enkel probleem. Met de spanningsopbouw zit het dus wel goed. Zeker ook met het einde. Daar valt alles letterlijk en figuurlijk op zijn plaats.Een mooi afgerond geheel.

Ik heb het verhaal in één zucht uitgelezen en hoop dat deze auteur de lezer zal verrassen met meer werk in dit genre.