Lezersrecensie
Mag ik dat zeggen?
Ik geef een boek niet vaak slechts 1 ster. Ik heb even teruggekeken. Het is me 5 keer eerder overkomen. Ik ben bang dat ik er bij dit boek niet aan ontkom.
De avond is ongemak. Wie liep (loopt?) er niet mee weg? Ik zag auteur Marieke Lucas Rijneveld wel eens voorbij komen bij De Wereld Draait Door, wanneer manlief dat zat te kijken, maar voelde me niet geroepen haar werk te gaan lezen. Totdat het genomineerd werd voor de International Booker Prize, toch een behoorlijk prestigieuze literaire prijs. Eerst op de longlist en vervolgens op de shortlist. Vooruit, we zullen het eens gaan ervaren...
Mag ik u voorstellen aan Jas? Heette ze nou echt zo, of was dat omdat ze haar jas nooit meer uit deed? We ontmoeten haar op de dag dat haar oudste broer door het ijs zal zakken en zal komen te overlijden. Een gebeurtenis die het leven in het gezin op zijn kop zet. Jas woont samen met haar jongere zusje, overgebleven broer en teruggetrokken ouders op een koeienboerderij. Het blijkt een streng gereformeerd gezin. Hoofdstuk voor hoofdstuk leren we Jas kennen, inclusief al haar angsten en obsessies. Misschien eigenlijk wel alleen maar haar angsten en obsessies. Want dit boek staat bol van de nodeloze gruwelijkheden: mishandeling en het doden van dieren, verwrongen seksuele relaties, en ga zo maar door. En vergeet ook vooral de poep niet, of het gebrek aan? Op elke bladzijde weet Rijneveld je te vertellen dat Jas niet kan poepen en een harde buik heeft.
Ik kan jullie vertellen, na een poosje word je het zat. Meer dan zat. "Ja, ja..." was een gedachte die regelmatig bij mij op kwam. En "ook dat nog...". En als dat dan alles is, ach, dan zet je je daar misschien overheen, maar in mijn geval bleek dat onmogelijk. Waarom? Naar mijn nederige mening is dit boek zo slecht geschreven, dat zelfs de zinnen of stijl het verhaal niet kunnen redden. Vreemd geplaatste metaforen die kant noch wal raken, plotlijnen die nergens naar toe lijken te gaan, zinnen die soms wel erg kinderlijk aandoen. Kan ik het beter? Waarschijnlijk niet. Een reden waarom ik geen boeken schrijf... Kan het beter? Ja, dit boek had zeker beter gekund. Wellicht een paar hoofdstukken vanuit de positie van de depressieve moeder of vanuit de gefrustreerde vader. Misschien wat meer uitwerking van de wereld buiten de boerderij, het leven op school. Hoe is het mogelijk dat werkelijk niemand Jas apart neemt en eens met haar praat? "Goh, meisje, waarom doe jij je jas nooit uit?" "Dan word ik ziek." "Ah, vandaar..." Nee, ik denk - ik HOOP - dat de juf op school, of de buurvrouw, of zelfs de enge veearts, meer in zijn of haar mars heeft!
Waar ik had verwacht verdrietig te worden van dit boek, maakte het me geïrriteerd, soms zelfs boos. "Dat kwam vast omdat het zo'n gruwelijk verhaal is!" Nee, lieve lezers, dat kwam doordat het zo'n slecht boek is. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!
#ikleesthuis #ikleesookindetrein #lekkerlezen #nietzolekkerlezen #mariekelucasrijneveld #deavondisongemak #atlascontact #boekrecensie
De avond is ongemak. Wie liep (loopt?) er niet mee weg? Ik zag auteur Marieke Lucas Rijneveld wel eens voorbij komen bij De Wereld Draait Door, wanneer manlief dat zat te kijken, maar voelde me niet geroepen haar werk te gaan lezen. Totdat het genomineerd werd voor de International Booker Prize, toch een behoorlijk prestigieuze literaire prijs. Eerst op de longlist en vervolgens op de shortlist. Vooruit, we zullen het eens gaan ervaren...
Mag ik u voorstellen aan Jas? Heette ze nou echt zo, of was dat omdat ze haar jas nooit meer uit deed? We ontmoeten haar op de dag dat haar oudste broer door het ijs zal zakken en zal komen te overlijden. Een gebeurtenis die het leven in het gezin op zijn kop zet. Jas woont samen met haar jongere zusje, overgebleven broer en teruggetrokken ouders op een koeienboerderij. Het blijkt een streng gereformeerd gezin. Hoofdstuk voor hoofdstuk leren we Jas kennen, inclusief al haar angsten en obsessies. Misschien eigenlijk wel alleen maar haar angsten en obsessies. Want dit boek staat bol van de nodeloze gruwelijkheden: mishandeling en het doden van dieren, verwrongen seksuele relaties, en ga zo maar door. En vergeet ook vooral de poep niet, of het gebrek aan? Op elke bladzijde weet Rijneveld je te vertellen dat Jas niet kan poepen en een harde buik heeft.
Ik kan jullie vertellen, na een poosje word je het zat. Meer dan zat. "Ja, ja..." was een gedachte die regelmatig bij mij op kwam. En "ook dat nog...". En als dat dan alles is, ach, dan zet je je daar misschien overheen, maar in mijn geval bleek dat onmogelijk. Waarom? Naar mijn nederige mening is dit boek zo slecht geschreven, dat zelfs de zinnen of stijl het verhaal niet kunnen redden. Vreemd geplaatste metaforen die kant noch wal raken, plotlijnen die nergens naar toe lijken te gaan, zinnen die soms wel erg kinderlijk aandoen. Kan ik het beter? Waarschijnlijk niet. Een reden waarom ik geen boeken schrijf... Kan het beter? Ja, dit boek had zeker beter gekund. Wellicht een paar hoofdstukken vanuit de positie van de depressieve moeder of vanuit de gefrustreerde vader. Misschien wat meer uitwerking van de wereld buiten de boerderij, het leven op school. Hoe is het mogelijk dat werkelijk niemand Jas apart neemt en eens met haar praat? "Goh, meisje, waarom doe jij je jas nooit uit?" "Dan word ik ziek." "Ah, vandaar..." Nee, ik denk - ik HOOP - dat de juf op school, of de buurvrouw, of zelfs de enge veearts, meer in zijn of haar mars heeft!
Waar ik had verwacht verdrietig te worden van dit boek, maakte het me geïrriteerd, soms zelfs boos. "Dat kwam vast omdat het zo'n gruwelijk verhaal is!" Nee, lieve lezers, dat kwam doordat het zo'n slecht boek is. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!
#ikleesthuis #ikleesookindetrein #lekkerlezen #nietzolekkerlezen #mariekelucasrijneveld #deavondisongemak #atlascontact #boekrecensie
7
27
Reageer op deze recensie
