Goed gedocumenteerd, maar niet altijd boeiend

Het boek is een eerbetoon aan de strafpleiter Max Moszkowicz. Het is ongelooflijk hoe hij drie concentratiekampen overleeft, waarvan Auschwitz, volgens het boek, niet eens de ergste was. Het is moeilijk om je te verplaatsen in een 15-jarige jongen die dit weet te overleven en daarna ook nog een nieuw en succesvol leven weet op te bouwen. Toch snap je de beweegredenen van Max Moszkowicz als strafpleiter. Waarom verdedigde hij de grootste misdadigers, waarom was geld en roem zo belangrijk? Het is geen wonder als jezelf in de steek gelaten wordt door de overheden, geen enkel recht hebt en toch geen enkele misdaad hebt begaan. Niemand zorgde voor hem, niemand kwam voor hem op. Hij heeft het allemaal zelf moeten doen en hij heeft het ook gedaan.
Het boek is goed gedocumenteerd. De schrijver heeft ontzettend veel interviews afgenomen met bekenden van Max Moszkowicz. Iedereen heeft meegewerkt, met uitzondering van Max' tweede zoon Robert. Het boek telt dan ook 851 noten ter verantwoording. Al die namen en verklaringen maken het boek vaak niet erg leesbaar en het gaat ook wel heel veel over de advocatuur in plaats van over Max Moszkowicz. Aan de andere kant ìs hij de advocatuur; strafpleiters zoals hij waren er niet en hij deed het met passie. Dat hij vriendschappen sloot met Johan Verhoek (de Hakkelaar), Ari Olivier en Maurits de Vries (zwarte Joop, Casa Rosso) is op zich niet heel raar. Alle drie probeerden ze toch min of meer de Nederlandse staat te tillen en met de staat heeft Max toch ook nog wel een appeltje mee te schillen. Kortom een goed gedocumenteerde biografie, maar niet altijd een boeiend verhaal.