Tussen de schapen vindt Eline haar rust

Het boek las voor mij licht en prettig weg. Ik raakte al snel geboeid door Eline, die iets aandoenlijks heeft in haar eenzaamheid en sociale onzekerheid. Haar manier om met dat ongemak om te gaan vond ik zowel ontroerend als komisch: de gedachte dat ze tussen de schapen zou kunnen verdwijnen, alsof ze daar eindelijk onzichtbaar zou zijn, bleef bij mij hangen.

De fascinatie voor schapen levert mooie en soms grappige scènes op. Eline die thuis naar schapenfilmpjes kijkt en tot rust komt van het geblaat, de kudde die voor het raam van het klooster graast, en haar dagelijkse stop om ze te voeren en om naar ze te kijken. Ze probeert vriendschap te sluiten met een schaap die ze Lientje noemt. Vanaf haar werkplek observeert ze de kudde met een nieuw aangeschafte verrekijker. Haar stille bewondering voor de herder maakte het geheel nog iets zachter, al blijft ze te verlegen om hem aan te spreken.

Ook het klooster waar ze werkt en haar collega’s vormen een wereld op zich. Ik kon me goed voorstellen hoe ze zich het liefst opsloot in haar kamer, en hoe lastig het opendeurenbeleid van haar leidinggevende voor haar moet zijn. Haar oplossing met de grote dozen op de kar vond ik heerlijk herkenbaar bedacht. Gaandeweg durft Eline iets meer naar buiten te treden, en komt ze stapje voor stapje iets steviger te staan in het contact met anderen.

Voor mij was Vacht een fijn en soms verrassend boek om in mee te gaan, vooral door Eline’s blik op de wereld en haar bijzondere liefde voor schapen.