Een mooi verhaal

Het is een mooi verhaal gebaseerd op een ware gebeurtenis. Namelijk op de ontdekking van een vrouwelijke spion Melita Norwood die in 1999 op 87-jarige leeftijd werd ontmaskerd.
De hoofdpersoon van dit boek is Joan Stanley en het boek begint als zij 87 jaar is en de spionagedienst Mi5 bij haar voor de deur staat. Langzamerhand wordt haar levensverhaal vertelt en lezen we over haar verleden als spionne. Het feit dat zij is gaan spioneren berust voornamelijk op allerlei toevalligheden. Het was in elk geval niet omdat zij zo sterk geloofde in het communisme of een grote liefde voor Rusland had. Zij kwam tijdens haar studietijd in aanraking met linkse idealisten. Zij sluit vriendschap met Sonya en wordt verliefd op haar neef Leo. Beide zijn overtuigd communist. Als Joan als natuurkundige een baan krijgt op het instituut waar gewerkt wordt aan de atoombom willen Leo en Sonya maar al te graag dat zij de gegevens doorspeelt. Joan weigert dat in eerste instantie, maar de doorslag geeft de atoombom op Hirosjima. Zij ziet dan de vernietigende kracht van dit wapen en zij is bang dat de wereldpolitiek uit haar evenwicht raakt als er slechts één partij de beschikking heeft over deze bom. Haar vader heeft een zwak hart en krijgt weer een infarct als hij hoort over de bom op Hirosjima. Dit sterkt Joan in haar motivatie om gegevens door te spelen en zij neemt contact op met Sonya die haar contactpersoon zal zijn.
Het boek is voor het merendeel vlot geschreven. Het eind, daar waar je op de ontknoping wacht, duurde wat lang. Het is zonder meer een mooi verhaal, ook als is de geschiedenis van de linkse activisten op de Cambridge University mij onbekend. Joan is een levendig personage, die je met al haar twijfels en spanningen goed leert kennen.