Originele achtergrond, maar beetje langdradig

De laatste zin van de nogal lange saaie proloog (5½ pagina’s!) maakt plotseling de lezer weer alert. Jammer genoeg knapt het boek niet op door verder te gaan met deze ontwikkeling, maar blijft het hangen in langdradige, uitgesponnen lappen tekst. Kollens stijl blijkt gewoon tamelijk breedsprakig te zijn, met lange zinnen. Maar wat komt het verhaal traag op gang!

Ik blijf me maar afvragen wanneer het nou eens van start gaat. Eerst wordt de levensloop van de vier vrouwen helemaal uitgesponnen. Als dat gebeurd is, komt er wat actie. Maar we zijn dan al op ruim een kwart van het boek.

Als ik de indruk al had dat dit een luchtig boek is over vier vrouwen in een uitzonderlijke situatie, namelijk die van expat, die vriendschap sluiten en een moord op hun pad krijgen, dan heb ik het mis. Het verhaal is eigenlijk nergens luchtig. De vrouwen praten met elkaar, maar merendeels over ingewikkelde onderwerpen, hun conversaties komen geforceerd en gekunsteld over. Niet wat je zou verwachten van verveelde moeders met teveel vrije tijd. Ik kan me, als lezer, nergens echt even ontspannen en dat is jammer. Ook leiden deze discussies flink de aandacht af van het verhaal dat toch nog zal moeten komen.
Omdat ik alsmaar de indruk blijf houden dat wat ik lees een voorbereiding is op wat er moet komen, blijf ik – op de helft van het boek aanbeland – dat het binnenkort wel zal beginnen.
Dit verhaal is helemaal vanuit de expatvrouwen geschreven. Tot in detail doen we mee met het leven van diplomaten in het buitenland en dan vooral van hun vrouwen, waar geld, kasten vol kleren, het hebben van zeeën van tijd, hulp in en rond het huis en au pairs voor de kinderen doodnormaal is – bij de basisuitrusting behoort. En vergeet het geroddel niet en ja, ook de verveling.
Maar intussen is er wel een moord gepleegd.

De hoofdstukken zijn beurtelings vanuit een andere vrouw verteld, alleen de mentor doet dat in de ik-vorm, wat haar wat haar iets dichterbij brengt dan de rest. Een andere spreekt via e-mails aan haar broer. Maar de personages blijven toch allemaal een beetje vaag en op afstand. Ze komen niet tot leven en ze zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden. Tot het eind blijft het gevoel dat alles zich afspeelt achter een waas, een gordijn. Ik kan me met geen van de vrouwen goed vereenzelvigen.

Het is eigenlijk geen vriendinnenclubje, die vier. Ze mogen elkaar niet eens bijzonder graag. Deze oppervlakkigheid zal ook bij het expatbestaan horen, zoiets als van de nood een deugd maken. Op een dag beginnen ze – uit verveling – met elkaar op te trekken.

Ik vind het onderwerp van alle commotie niet heel interessant. Dat is natuurlijk persoonlijk, ik ben niet dol op boeken over corruptie, fraude, foute bouwprojecten en zo. En juist die spelen een grote rol in ‘De mentor’. Ergens vind ik het niet passen bij de rest van de entourage: die van de vier zich vervelende, dol op roddels zijnde, expatvrouwen die niet allemaal even gelukkig zijn in hun huwelijk. Ik had iets anders verwacht.
Er zijn naar mijn smaak wat veel toevalligheden, iets te vaak toevallig afgeluisterde gesprekken, waarin net toevallig iets belangwekkends verteld werd. Ook blijven wat zaken onderbelicht. Kollen had daar meer mee kunnen doen, zoals wat er met de ontslagen hulp die later ineens actief terugkeert in het verhaal, gebeurd is. En waar het manuscript waar een van de vrouwen aan werkt, precies over gaat, blijft ook een raadsel. Gemiste kansen.

Het expatleven overheerst wel erg, met te veel uitgediepte details, te lange uitwijdingen, die de vaart van het verhaal niet ten goede komen en er eigenlijk niet veel aan toevoegen. Je kunt gerust hele stukken overslaan zonder iets gemist te hebben van de draad van het verhaal. Ironisch dat Kollen het aan het slot zelf ook heeft over ‘lange saaie toespraken’ en ‘toehoorders die hun aandacht verloren’. Dat is heel goed om te zetten in ‘lezers waarbij de aandacht verflauwde’ bij ‘lange saaie stukken tekst.’

Aan de andere kant geeft het een uniek inkijkje in het diplomatenfenomeen. Ik weet niet of ik een leven als expat wel zo leuk zou hebben gevonden.

Een beetje saai thrillerverhaal met een originele achtergrond, maar te zwaar opgezet en eigenlijk nergens echt spannend. Het gaat als een nachtkaarsje uit, een kaarsje dat in feite nauwelijks gebrand heeft. Als je boeken van Liane Moriarty kent, die in hetzelfde categorie vallen, dan heeft Tessa Kollen nog wel iets te leren. Maar wellicht zouden haar talenten meer tot hun recht komen in een ander genre.