Grimmige pelgrimstocht

Psychiatrisch hulpverlener Bruno Mena Solano geeft hulp aan vooral pelgrims die tijdens het lopen van de camino naar Santiago de Compostella in psychische nood raken. De politie roept zijn hulp in om de Nederlander Johan Ordelman, die als verdachte is opgepakt, aan het praten te krijgen. Deze man is de laatste persoon die in gezelschap is gezien van de Amerikaanse priester Mick Molony wiens levenloze lichaam in een kerkje langs de pelgrimsroute gevonden wordt. De zwijgzame, grote, blonde Johan maakt zichzelf erg verdacht door niet te willen praten en als blijkt dat hij al meer dan twee jaar rondzwerft langs de routes van de camino gaan alle alarmbellen rinkelen. Bruno ziet echter niets gevaarlijks in deze bijzondere Hollander waarmee hij uiteindelijk toch tot een dieper gesprek komt. Johan wordt dan ook vrijgelaten bij gebrek aan bewijs. Is Johan echt onschuldig of wordt hier een kolossale fout gemaakt?

Verloren pelgrim begint met een veelbelovend eerste deel met een dode, een verdachte en een aantal onopgeloste zaken waaraan de verdachte wellicht ook gekoppeld kan worden. Maar dan last Bax in deel twee een nogal lange pauze in. Hierin neemt hij uitgebreid de tijd om te vertellen wat er allemaal in Bruno’s leven heeft plaatsgevonden en waarom hij nu als een vrijgezelle workaholic zijn dagen slijt. De lezer kan hierdoor begrijpen waarom hij uiteindelijk ook onder de invloed van Johan komt maar het duurt nét iets te lang. Gelukkig is het derde deel weer wat vlotter en wordt het spannend om zelfs te eindigen in een onverwacht grimmig einde. De auteur herstelt zich hiermee goed. Zijn prettig leesbare stijl maakt zijn tweede thriller een aanrader waarin ook plaats is voor enige (zelf)reflectie.

‘En daarom noemen ze deze route ook wel de weg van de dood. Omdat je je oude zelf aflegt, om weer als een nieuw mens terug naar huis te gaan.’