Als een visitekaartje

Waar een klein boek groot in kan zijn. In ‘De jonge man’ weet Annie Ernaux in slechts 28 pagina’s - inclusief motto - een vol en gelaagd verhaal over een relatie met een jongere man te vertellen: van flirt naar affaire naar relatie naar breuk. En maakt reuze nieuwsgierig naar haar andere werk.

Zoals in haar meeste romans blikt Ernaux ook in ‘De jonge man’ - uit het Frans vertaald door Rokus Hofstede - terug op een periode in haar leven. In de ik-vorm vertelt ze over een jarenlange verhouding met een bijna dertig jaar jongere man midden jaren ‘90. Deze relatie is eerder al kort ter sprake gekomen in ‘De jaren’, Ernaux’s magnus opus en wel de ‘collectieve autobiografie van onzer tijd’ genoemd.
Waar ‘De jaren’ nog het meest op een verzameling autobiografische memoires lijkt, is ‘De jonge man’ een beknopt auto-fictief verhaal. In heldere alinea’s met geen woord of zin teveel blikt de Franse auteur terug. Iedere zin is raak en moet geproefd worden.
In het zuivere achterom kijken geeft Ernaux haar betekenis aan de relatie: herbeleving. “Met hem doorliep ik alle fasen van het leven, mijn leven.” (19) Tegelijk weet zij hierin haar sociaal-kritische en feministische signatuur te verweven. Hoe de rijpe vrouw met jonge aanbidder anders bekeken wordt dan de seniore man die hetzelfde beleeft.
De beperkte omvang doet misschien geringschatten, maar vergis je niet. ‘De jonge man’ is een voldragen verhaal met rijke observaties. “Hij rukte me los uit mijn eigen generatie, maar ik behoorde niet tot de zijne.” (14) Ernaux won niet voor niets in 2022 als eerste Franse vrouw de Nobelprijs voor de Literatuur.
Met ‘De jonge man’ legt Ernaux een visitekaartje neer. Het nodigt nadrukkelijk uit meer van haar te lezen en haar oeuvre verder te ontdekken.