Een lange rit van 494 pagina's...

Vlam is een Young Adult. Ja, je leest het goed, ik heb me weer gewaagd aan een YA. Eerst deed de korte inhoud me weinig, maar na een kijkje te nemen in een inleesexemplaar was ik verkocht. Ik wou dit boek heel graag lezen, dus waagde ik een kans en ik won het boek voor de Hebban YA Leesclub.

Helemaal in het begin van het boek staat een soort van visumaanvraag afgebeeld. Je komt niet zomaar binnen in Chimeria. Ze moeten alles van je weten. Een leuke toevoeging aan het boek.

Dan start je aan een lange rit van 494 pagina's. Ik zeg lang, aangezien dit het is hoe ik het aanvoelde. Op de cover staan er allerlei positieve quotes, zoals deze van Edward van de Vendel:
"Floortje Zwigtman slaat je op de eerste bladzijde in de boeien, ze ontvoert je naar een fascinerende wereld en als ze je bij de laatste zinnen los komt maken, roep je: "Nee, ik wil blijven!" Kortom, she did it again."

Laten we zeggen dat Edward een andere ervaring heeft gehad dan ik. Ik had eerder het tegenovergestelde: "Fijn, ik mag terug naar huis."

Het verhaal gaat trouwens over de Trons en de Duses. Dux Tron is de leider van het eiland Chimeria. Een echte dictator en dat laat hij ook voelen. Zijn jongste dochter Roxane is net 18 geworden en gaat naar de universiteit. Daar ontmoet ze Christian Duse. Hij speelt samen met zijn broer, twee zussen en een vriend in een bandje. Toevallig ontdekt Roxane dit en zij zorgt ervoor dat het bandje bekend wordt in Chimeria. Maar eens dictator, altijd dictator... Christian en zijn band raken verstrikt in een web vol leugens, eigenaardigheden, geweld...

Het verhaal wordt nogal ingewikkeld verteld. Eerst heb je de onderverdeling 1986 en 2012. Hiermee heb ik geen problemen, want zo creëerde Floortje Zwigtman ook spanning. Een aantal climaxen erin en je wilt als lezer verder blijven lezen. Tot hier vond ik het best oké. Maar dan zijn er de perspectiefverwisselingen. Alle personages zijn wel eens in een perspectief verschenen. Het ene hoofdstuk was Cookie (de bodyguard van Roxane), dan weer Roxane zelf, dan weer Una (zusje Christian), dan weer Angelica Tron (moeder van Roxane), ... Kortom, een allegaartje van perspectiefwisselingen. Het komt allemaal heel verward over en je moet er als lezer echt je aandacht bijhouden om het spoor niet kwijt te raken.

Is er dan niets positiefs te melden? Jawel, hoor. Ik wil Vlam ook niet helemaal afkraken. Soms waren er hoofdstukken bij die echt goed waren, die me weer deden verlangen naar de rest van het verhaal. Er waren hoofdstukken bij die me verrasten en waarvan ik dacht: "Waar haalt ze het?" Het einde, het laatste hoofdstuk, vond ik ook subliem geschreven. Het verraste me en ik ben zelfs benieuwd geworden naar het vervolg. Of ik dat ga lezen, weet ik niet.

Het verhaal op zich is ook wel goed verzonnen. Het is geen clichéverhaal, zoals er 13 in een dozijn van zijn. Je moet er enkel van houden. De flaptekst misleidt je ook wel een beetje, aangezien deze niet helemaal hetzelfde is als de inhoud. Misschien was dit wel de opzet van Floortje Zwigtman, aangezien Chimeria ook één grote misleiding is. Hoe mooier Chimeria wordt voorgesteld, hoe beter.

Vlam is een lange rit doorheen Chimeria in een web vol perspectief- en tijdswisselingen. Ik kan zeker en vast begrijpen dat vele lezers graag in Chimeria zouden blijven, maar ik ben blij met de retourvlucht naar huis...