Goed dat dit wordt verteld

In haar nieuwste roman laat Florijn je, als lezer, door de ogen van kantklosster Elisabeth de Lange kennismaken met de psychiatrie eind negentiende eeuw. En de wereld binnen de vier muren van het gesticht waarin ze wordt opgesloten – een die bestaat uit koude baden, soms met handen gebonden eten, geweld… – is op zijn zachtst gezegd schokkend. Je kunt je haast niet voorstellen dat het er vroeger zo onmenselijk aan toeging, maar uit het nawoord blijkt dat dit niet fictief is. Door Florijns schrijfstijl die iets rauws heeft – ze vertelt zonder franje, niets wordt mooier voorgesteld – schuurt dit indringende verhaal zich een weg naar binnen. En daar blijft het nog wel even rondzingen, want het laat je niet los en dwingt je er, ook als het boek (na een nogal onverwacht – en ietwat… onbevredigend? – slot) uit is, over na te denken. Over de reden waarom de zusters en dokters in het gesticht deden wat ze deden. Over het verschil tussen dat wat je ziet en niet ziet, maar wel voelt – wat is echt en wat niet? En zo veel meer. Met deze roman brengt Florijn een duister stukje geschiedenis, dat je het liefst in de doofpot zou stoppen, voor het voetlicht. En het is goed dat het wordt verteld. Al is het alleen maar opdat we de Elisabeths uit het verleden nooit vergeten. En opdat we aangespoord worden er alles aan doen om te voorkomen dat vrouwen vandaag de dag op welke wijze ook onderdrukt worden.