Boeiend distopisch boek

Een distopisch boek, dat leek me wel de moeite waard om te lezen en dan mocht ik het ook nog eens recenseren. Al snel kwamen er vele Ira Levinvibes naar boven. Caris moet haast wel een fan zijn. Zowel de Stepford Wifes als This Perfect Day lijken inspiratiebronnen zijn geweest voor deze vertelling.

O. is een bijzondere stad. Er wonen bijna alleen maar jonge mensen, de straten zijn er schoner, de scholen beter geoutilleerd, de salarissen te hoog om compleet uit te geven en werkloosheid bestaat niet. Allemaal dankzij Martha, de grote fabriek en grootste werkgever. Ik geloof niet dat ik het woord kerncentrale ben tegengekomen in het boek, maar dat is wel het beeld dat naar boven komt.

Omdat de hele bevolking jong is, al dan niet direct gelieerd is aan Martha, ontstaan er nieuwe vriendschappen, sociale verbanden, een heel andere dynamiek als elders, door de bewoners aangeduid met Daarbuiten. Caris heeft goed bestudeerd hoe Dystopia werken. Eigen terminologie is belangrijk. Bij Martha werken Moeders, geen managers. Mensen met een krasje krijgen een kans in O. en zijn daardoor meteen een stuk afhankelijker en dus minder kritisch. Er lijkt ook weinig reden om niet eens te zijn met het beleid.

Toch gebeurt dat natuurlijk, anders heb je geen boek. Bethe is met haar man Tobias meegekomen. Ze heeft zelf wel een baan, maar zou ook graag moeder worden. Als dat maar niet lukt, gaan de gedachten alle kanten op. Maar dat het wel eens ongezond zou kunnen zijn om in O. te leven, durft bijna niemand te vragen. En als iemand dat dan wel doet, dan ben je per definitie een probleemgeval in de stad.

Caris heeft een erg mooi boek geschreven, compliment!