Verfilming aanstaande, niet vanwege kwaliteit verhaal

De stagiair uit de titel is Lily. Intern is haar titel in het origineel (Precious You), waar ze ook niet in de titel staat, al is zij wel de you daar. Dit komt omdat Katherine, de andere hoofdpersoon, haar rechtstreeks aanspreekt. Tenminste, zo is het boek geschreven. Zie je niet veel, boeken in de tweede persoon. De eerste en derde persoon zijn gebruikelijk, voor haar debuut koos Monks Takhar voor deze ongebruikelijke vorm. Vind ik wel leuk, een keer iets anders.

Dan het verhaal. Al vrij snel blijkt dat Lily en Katherine elkaar niet echt mogen. Er speelt van alles, vooral onderhuids, maar regelmatig openlijk, waardoor de animositeit gaandeweg steeds toeneemt. We lezen vooral vanuit het oogpunt van Katherine, hoofdredacteur sinds twee decennia, net terug bij haar blad, met een nieuwe eigenaresse, Gemma. En die neemt dus haar nichtje mee. Nu begint het lastig te worden. Want waar het met onbetaalde stagiaires vaak gaat om werkervaring, de kans mee te kijken met professionals, het vak te leren, lijkt het hier omgedraaid te worden. De hoofdredacteur moet op cursus bij de stagiair, ‘leren hoe het heden ten dage gaat’. Vreemd, maar goed, moet je een boek daar meteen op afrekenen?

Ondertussen dringt Lily het leven van Katherine binnen, haar oog valt op Iain, de man van Katherine. Hij is zo ongeveer de enige sympathieke figuur in het hele boek, en dan nog meer uit medelijden dan iets anders. Verslavingsgevoelig, mislukt als filmmaker, een goede sul die graag de lieve vrede bewaart, niet overal wat achter zoekt en dus kansloos is tegenover de charme van de mooie, jonge, goedgevormde en gewillige stagiaire van zijn vrouw.

Katherine krijgt het steeds zwaarder op het werk, krijgt officiële waarschuwingen van Gemma, kortom de loopgravenoorlog wordt steeds meer een full battle. Zonder te veel over het plot te willen verraden, kun je eigenlijk alleen maar concluderen dat het boek drijft op de onderhuidse spanning, de verklaring die je probeert te zoeken voor de queeste van Lily. Maar eigenlijk neem je het boek op dat moment al nauwelijks serieus. Gemma is eendimensionaal en dom, Iain de sul die denkt dat zijn leven verandert, het draait om Katherine versus Lily. Ik denk dat het een generatiestrijd moet zijn, de opkomst van de millennials (Snowflakes in dit boek, die term kende ik nog niet) ten koste van de Boomers en generatie X, volgens mij speelt dat aan de andere kant van de Noordzee meer dan hier. Maar het is mij niet gelukt het boek te geloven, er gebeuren te veel dingen die elke logica passeren.

Uiteindelijk viel het plot niet mee, ook hier blijkt gezond verstand niet gewenst. Jammer. Zonde van mijn tijd is overdreven, maar de kans dat ik een volgend boek van haar op zal pakken, lijkt me niet al te groot. Maar gelukkig heeft ze een geweldige marketingafdeling achter haar staan. Veel reviews op Goodreads zijn met dank aan uitgevers, ook in Nederland moest er veel reuring gecreëerd worden, ik ben er ook ingetrapt. Maar de verfilming wordt al besproken, lees ik op haar site. Zal dus wel aan mij liggen.

Citaat: ‘Ik zuchtte en nam je van opzij op, met mijn hoofd schuin om je te laten zien dat ik probeerde te beslissen of ik mijn privégedachten al dan niet met je zou delen. Maar dat was alleen voor de show. Het treurige feit was dat ik ernaar snakte om jou alles over me te vertellen.’ (p.150)