Opgroeien in Wenen 1938

Het verhaal neemt ons mee van het platteland (Salzkammergut) in Oostenrijk, door naar Wenen. De 17-jarige Franz wordt door zijn moeder naar de hoofdstad gestuurd, zij kan niet meer voor hem zorgen, het is tijd voor hem om op eigen benen te staan. De enige kennis in de hoofdstad is een oude joodse eenbenige sigarenboer waar Franz in de winkel kan assisteren. De man heeft geen opvolger, ziet in de jongen iemand die de zaak zou kunnen overnemen. Maar eerst moet hij wat wereldwijzer worden. De eerste weken doet Franz dan ook niets anders dan in de winkel zitten en kranten lezen. Hij luistert naar de gesprekken die Otto voert met zijn klanten, hij leert.

Pas als hij doorheeft wat er speelt in de wereld, wordt zijn rol wat groter. Hij begrijpt wat de eerste wereldoorlog met Otto Trsnjek en met zijn land heeft gedaan, hij ziet ook de groeiende rol van de nazi’s, het is ondertussen 1938 geworden. Maar nu hij de wereld een beetje beter snapt, moet hij zichzelf ook leren kennen. Want als jongvolwassene in de stad zonder vrienden, zonder familie, zonder kennissen, is het lastig opgroeien. En dus wandelt hij alleen rond door Wenen, op zoek naar wat het leven hem brengt. Natuurlijk wordt hij verliefd, maar hij begrijpt vrouwen niet, zeker niet het object van zijn verlangen.

Twee verhalen mengen zich daardoor, het ‘coming of age’ verhaal van Franz, maar dan in Wenen, eind jaren dertig. En die twee verhalen bijten elkaar geregeld, wat voor het boek juist erg goed is, maar voor Franz zelf niet altijd. Een leuke bijrol is er voor een joodse professor die heel goed dromen kan interpreteren. Deze vaste klant van de sigarenwinkel geeft Franz soms advies, maar raakt ook op hem gesteld.

Mooi boek!

Citaat: “Otto Trsnjek boog zijn hoofd nog dieper. Een van de mannen trapte hem krachtig tegen zijn ribben. Met een grom viel hij opzij, hield zijn handen beschermend voor zijn gezicht en trok zijn been zo dicht mogelijk tegen zijn lichaam. Na een knik van zijn meerdere liep de derde man rond de toonbank, rukte de lade open, trok het stapeltje ‘dartele bladen’ eruit en hield het met een triomfantelijke grijns omhoog.” (p.157)