Wel of niet dement?

Het leek me wel interessant om eens een boek te lezen dat ik in de boekhandel waarschijnlijk voorbij zou lopen. Dankzij #hebbanbuzz kreeg ik die kans, dank aan Xander uitgeverij voor het recensie-exemplaar.

India is een fascinerend land, zo veel verschillende culturen, het voor buitenstaanders onbegrijpelijke kastesysteem, veel grote denkers, maar als je er nooit geweest bent, is een roman volgens mij geschikter dan een lesboek. Bij deze.

Het verhaal draait voornamelijk om de verhouding tussen Tara (moeder) en Antara (dochter). Maar dan begint, voor mij althans, de moeilijkheid. Met geen mogelijkheid kan ik de relatie tussen die twee vatten. Het gegeven is dat moeder dement aan het worden is, waardoor dochter haar steeds meer moet verzorgen, maar ook vaker terugdenkt aan haar jeugd, waarin zij door haar moeder eigenlijk nauwelijks werd verzorgd. Je zou aan wraak kunnen denken of juist complete toewijding om te laten zien hoe het wel moet, maar het is geen van beide. Een toegewijd soort van onverschilligheid is de tegenstrijdigheid waarmee ik volgens mij het dichtst in de buurt kom van hun manier met elkaar om te gaan. Alle nevenfiguren komen slechts deels in het boek voor en/of zijn zo eendimensionaal dat ze overduidelijk alleen fungeren om Tara en Antara te verklaren.

Ondertussen leren we (wij lezers) steeds meer over haar verleden, door diverse flashbacks, die soms wat lijken te vertellen over dingen uit het heden, maar net zo vaak compleet op zichzelf lijken te staan. Het is een boek vol contrasten, mooie zinnen worden afgewisseld met nutteloos grove tussenzinnetjes, een fascinerende cultuur, zonder dat ik maar een seconde het idee heb dat ik het begrijp, een boeiende hoofdpersoon, die zelf niets echt boeiend vindt, zelfs haar eigen kunst niet. Hoe verder het boek kwam, hoe meer tekenen van dementie de moeder vertoonde, maar ook hoe meer ik geloofde dat ze niet daadwerkelijk dement werd, maar vooral bezig was haar dochter te pesten.

Doordat het boek vrij laat kwam, moest ik me er echt doorheen worstelen, maar zonder enige tegenzin. Ik begrijp het zelf niet. Een pagetwister zonder echte duidelijke richting. Een mooi boek, zonder een mooi verhaal. Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar meer kan ik er niet van maken.

Citaat: “Naast haar is een kapsalon gevestigd die Munira’s Hair Garden heet. Dilip wees me er een keer op dat hun logo, een schaar, zodanig is geplaatst dat het net is of er niet ‘Hair’ maar ‘Hairy’ staat. En dan is er nog een apotheek die elektrische apparaten verkoopt en aan de overkant van de straat een elektrowinkel die illegaal medicijnen verkoopt.” (p.70)