Spannend en prettig leesbaar, maar geen topper

Onlangs verscheen alweer het vierde deel in de Kate Marshall-serie van veelschrijver Robert Bryndza. Dat deze ‘titel’ met recht op hem van toepassing is, blijkt simpelweg uit het gegeven dat zijn carrière in 2016 aanving met de bestseller Het meisje in het ijs. Dat dit het begin was van een zesluik had op dat moment niemand kunnen bevroeden.

De avonturen van Kate Marshall begonnen in juli 2020 met Zonder gezicht. De lezer leer Kate kennen als een sterk personage met een heftig verleden. Zestien jaar gelden loopt ze, nog werkzaam als rechercheur, een behoorlijk trauma op. Ze ontmaskert een seriemoordenaar, maar door een schandaal betekent dit ook gelijk het einde van haar politieloopbaan.
Jaren later houdt een copycat-moordenaar de gemoederen behoorlijk bezig. Kate wordt ruw geconfronteerd met haar verleden, waarin ze ooit het beoogde vijfde slachtoffer was. De copycat lijkt als doel te hebben dit na al die jaren alsnog te bewerkstelligen.

De titel van dit boek trekt zonder meer de aandacht. Het schept verwachtingen en het herbergt mooie kansen voor een krachtig en origineel plot. In het krachtige is Bryndza zeker geslaagd. De verhaallijnen kloppen, er zijn voldoende plotwendingen aan te wijzen en wanneer je het boek dichtslaat heb je absoluut een paar lekker spannende uren gehad. Dat deze auteur zijn vak verstaat staat dan ook buiten kijf. Ook is het volkomen logisch dat een grote publieksschare dit verhaal heeft omarmd.

Een ander sterk punt is de ontwikkeling van de personages. De hoofdrolspelers, Kate en haar assistent Tristan, worden goed uitgediept. Door ook ruimte te geven aan de minder sterke eigenschappen en de ontwikkeling die tegelijk wordt doorgemaakt, worden ze driedimensionaal. Ze krijgen als het ware een beetje vlees op hun botten. Dat er onbeantwoorde vragen over Kate en Tristan overblijven, is logisch in verband met de vervolgdelen. Bryndza blijkt in staat een basis te leggen, waardoor de interesse het vervolg er zonder twijfel zal zijn.

Toch mag een kritische kanttekening niet ontbreken. De genoemde positieve punten kunnen niet verhullen dat de geloofwaardigheid af en toe uiterst discutabel is. Dat het verhaalelementen bevat die overduidelijk zijn toegevoegd om aan populariteit te winnen mag niet onbenoemd blijven. Ook hadden hier en daar best zaken weggelaten kunnen worden, die in ieder geval voor dit deel geen toegevoegde waarde hebben. Helaas betekent dit ook dat de kwaliteit niet toeneemt, het komt af en toe zelfs wat langdradig over. Zonder gezicht is een schoolvoorbeeld van een verhaal dat laat zien dat een spannend en prettig leesbaar verhaal iets anders is dan een topthriller. Daarvoor is meer nodig.

Zonder gezicht is een aardige thriller, maar beslist niet meer dan dat.