Lezersrecensie
De snerpende zaag
Met Wintereiland is de Deense Katrine Engberg toe aan het vijfde deel van de serie rond Jeppe Kørner en Annette Werner. In het Nederlandse gebied, waar de boeken uitkomen onder de titel Bureau Kopenhagen, gaat het om boek 4, één deel is nooit vertaald.
Voor de rechtgeaarde Scandi-lezer zijn de boeken gedroomde lectuur, Kørner en Werner een droomduo. Beiden zijn gedreven rechercheurs, beiden problematisch in privé-relaties. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Los-vaste personages als Esther en Gregers voegen nog smeuïge details aan de verhalen toe.
In Wintereiland bestrijdt Kørner zijn liefdesverdriet met zwaar fysiek werk als houthakker op het eiland Bornholm. Ook Esther is daar om te rouwen en een biografie te schrijven. Annette Werner komt niet veel later ook op Bornholm terecht na de vondst van een doorgezaagd lijk in Kopenhagen.
En zie, het onderwerp van Esthers boek én het bedrijf waar Kørner werkt, hebben allebei te maken met Werners moordzaak. Onwetend daarover zoeken ze los van elkaar naar de identiteit en de moordenaar van het-lijk-in-twee-koffers.
Engberg, oorspronkelijk danseres en choreografe, heeft dit moordballet echter van verwarrende danspassen voorzien. Gelukkig struikelt geen enkel van de personages over zijn eigen benen, maar veel scheelt het niet. Annette Werner is voor het eerst alleen leider in een vooronderzoek, maar leunt van in het begin zwaar op haar chef. Kørner wilde weg van het politiewerk, maar kan toch niet zonder. En wat hebben de oude Orla en de Kerk van de Zeloot te zoeken in dit verhaal? De brieven van Margreet Dybris, over wie Esther de biografie moet schrijven, graven zich moeizaam een weg in het plot.
De vlotte schrijfstijl maakt veel goed, deze Scandinavische noir, letterlijk want hij speelt zich af in november, leest als een trein. De spanningsboog staat niet altijd hoog gespannen, er worden wel voldoende pijltjes afgeschoten waardoor de lezer aan de pagina’s geprikt blijft.
Het is een droomduo, Kørner en Werner. Hopelijk levert de volgende moord een verhaal op waar ze hun tanden diép in kunnen zetten.
Voor de rechtgeaarde Scandi-lezer zijn de boeken gedroomde lectuur, Kørner en Werner een droomduo. Beiden zijn gedreven rechercheurs, beiden problematisch in privé-relaties. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Los-vaste personages als Esther en Gregers voegen nog smeuïge details aan de verhalen toe.
In Wintereiland bestrijdt Kørner zijn liefdesverdriet met zwaar fysiek werk als houthakker op het eiland Bornholm. Ook Esther is daar om te rouwen en een biografie te schrijven. Annette Werner komt niet veel later ook op Bornholm terecht na de vondst van een doorgezaagd lijk in Kopenhagen.
En zie, het onderwerp van Esthers boek én het bedrijf waar Kørner werkt, hebben allebei te maken met Werners moordzaak. Onwetend daarover zoeken ze los van elkaar naar de identiteit en de moordenaar van het-lijk-in-twee-koffers.
Engberg, oorspronkelijk danseres en choreografe, heeft dit moordballet echter van verwarrende danspassen voorzien. Gelukkig struikelt geen enkel van de personages over zijn eigen benen, maar veel scheelt het niet. Annette Werner is voor het eerst alleen leider in een vooronderzoek, maar leunt van in het begin zwaar op haar chef. Kørner wilde weg van het politiewerk, maar kan toch niet zonder. En wat hebben de oude Orla en de Kerk van de Zeloot te zoeken in dit verhaal? De brieven van Margreet Dybris, over wie Esther de biografie moet schrijven, graven zich moeizaam een weg in het plot.
De vlotte schrijfstijl maakt veel goed, deze Scandinavische noir, letterlijk want hij speelt zich af in november, leest als een trein. De spanningsboog staat niet altijd hoog gespannen, er worden wel voldoende pijltjes afgeschoten waardoor de lezer aan de pagina’s geprikt blijft.
Het is een droomduo, Kørner en Werner. Hopelijk levert de volgende moord een verhaal op waar ze hun tanden diép in kunnen zetten.
2
Reageer op deze recensie