Hoe wordt je fan van een auteur?

Het verhaal speelt zich af in 2019
Tweede luitenant Benoît, gendarme bij de Brigade-Unie Crest is bezig met een saaie snelheidscontrole op de D538 als er een Peugeot 205 met volle snelheid op hem af komt rijden. De bestuurster heeft een jong meisje, Léa, voorin gezet. Haar mama is weggegaan omdat ze de B-B-6 had gevonden. Na de aanhouding geeft de bestuurster plots vol gas en verliest in een bocht de macht over het stuur. Zij is dood en het kind zwaargewond. Een subduraal hematoom is levensbedreigend.
Kort daarop wordt er een lijk met uitgestoken ogen opgevist. Het stoffelijk overschot bevat drie min of meer parallelle lijntjes, ingekerfd op zijn voorhoofd. Zou er een verband zijn tussen beide zaken?

De assistentie van het expertteam JENG, Justitiële Eenheid van de Nationale Gendarmerie wordt ingeroepen. Benoît, omwille van lokale kennis, wordt toegevoegd aan het team en maakt zijn entree in een andere wereld.
Terugkijkend heeft Benoît zich dikwijls afgevraagd of hij de gebeurtenissen die voortvloeiden uit het tafereel , had kunnen voorkomen. Wat zeker is, zijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn en men zou hem nooit meer vragen verkeerscontroles te doen.

Conclusie.
De eerste kennismaking met Sandrine Destombes was ‘Het dubbele geheim van de familie Lessage’, uit 2018. Na een aarzelend begin ontpopte zich een goede vier sterren whodunit. In ‘De kinderen van het klooster’ , helaas een misplaatste vertaling van ‘Le prieuré de Crest’ ( De priorij van Crest), gaat Sandrine in een hogere versnelling verder. Zowel in de opzet en uitwerking van het verhaal als in de manier waarop zij een en ander heeft beschreven.

Het boek is erg goed geschreven. Woord na woord, zin na zin zijn goed geconstrueerd en vallen op hun plaats, zeker in de analyses van het politieteam. Regelmatig krijg je de indruk dat auteurs, bij gebrek aan inspiratie, maar hele kamers gaan beschrijven of uitgebreid gaan uitleggen waarom het mauve behang beter past bij de roze meubels dan de groene sterren en strepen die de woning eerder ontsierd hadden.
Destombes schrijft functioneel; er ontstaat een opmerkelijk goede whodunit. Met een zeer boeiend plot met tal van onverwachte en zeer boeiende zijwegen. Dat zijn we wel meer tegengekomen. De auteur onderscheidt zich echter,door het gebruik van een wel zeer onderkoelde humor in fonkelende, voortreffelijke dialogen.

Het is een erg vrouwelijk boek, in die zin dat verreweg de meeste rollen en zeker de hoofdrollen in de dramatische scènes worden gespeeld door vrouwen. Met het solidaire, vrouwelijke front is niets mis en het mannelijk geslacht wordt buitengesloten. De introductie van de cicisboa, voor mij een onbekend fenomeen, is derhalve logisch en verklaarbaar. De mannen, de speurneuzen, hobbelen er achter aan.
Een lichtvoetige thriller, uitermate leesbaar, met veel humor. Geschikt voor alle vakanties. Met heel veel plezier heb ik het werkje gelezen. Ik denk dat ik fan wordt van Sandrine Destombes. Nou vooruit, ik kom maar uit de kast, ik ben het al. Fan dus.