Een ouderwetse, keiharde speurneusthriller

Dit is het eerste boek van Stuart Macbride dat ik ter hand neem.

Over het boek. We houden het kort.
Ash Henderson, een agressieve delinquent, ex-inspecteur, wordt uit de gevangenis gehaald om plaats te nemen in het team dat operatie Tijgerbalsem gaat uitvoeren. Een team dat geformeerd wordt om een seriemoordenaar, de Poppenspeler genaamd, op te sporen. De tweede verhaallijn: wraak op Mevrouw Kerrington, een oude niet zo heel goede goede vriendin uit het vorige boek. Zij moet dood.

Conclusie.
Een aangename kennismaking met Stuart Macbride.
Zijn schrijfstijl: Cynisch, rauw, harde grappen, macho taalgebruik binnen de politiegelederen in een horkerige, schokkerige schrijfstijl met veel niet afgemaakte zinnen die snelheid suggereren.
Moordenaars die elkaar de kop in slaan met verzen uit Leviticus en Mattheus. Ronduit hilarisch, evenals de mooie fantasievolle namen voor het tuig van de richel : Hamerheld Robertson, Jimmy 'de bijl' Oldham, maar ook geweldige benamingen voor allerlei vette smurrie die onder de naam Double Bastard Bacon Murder Burger in Brute Bill's Burger Bar wordt verkocht.
Sfeerrijk: grauw en haveloos zijn de steden, dorpen, kastelen en mensen. Het miezert altijd en de zon schijnt er nooit. Een ' kitchen sink' drama? Dat valt wel mee, geen nadruk op sociale mistoestanden maar een grauwsluier alom daar in noord-oost Schotland: het metaal is roestig, de verf bladdert van de huizen en de wegen zitten vol gaten.
En heerlijk, Freud krijgt ook nog wat trapjes na over de metafoor van het slot (vagina) en de sleutel (penis) en wordt een gestoorde viezerik genoemd over al het gedoe over seks met je moeder. (Oedipus complex). Maar ook de tegeltjeswijsheden van Friedrich Nietzsche over 'kijken in de afgrond'.
Het is duidelijk, Stuart Macbride is geen man van nuances, de zachte sector is niets voor hem.
Het zijn dit sport bijvangsten die de thriller zo leuk en plezierig leesbaar maken.
Dit is gewoon een ouderwetse, keiharde speurneusthriller waarin niet te veel gepsychologeerd en verklaard wordt met veel, heel veel pikzwarte, cynische humor en uitgebreide beschrijvingen van het toegepaste geweld.

Nadelen: Vooral het trage tempo valt op en het gebrek aan spanning. Toch eerder een whodunnit dan een thriller.Niet veel echte goede one liners vergeleken met bij voorbeeld Philip Kerr of Raymond Chandler.