Verdrietig en erg indrukwekkend

Ik mocht De bijenhouder van Aleppo lezen voor een Hebban leesclub. Wat een unieke manier om kennis te maken met dit bijzondere verhaal. Ik was nieuwsgierig geworden naar dit boek door de recensie van Marieke en het leek me een uitermate geschikt boek voor een leesclub.

Nuri en Afra staan symbool voor de duizenden vluchtelingen die de afgelopen jaren het door oorlog verscheurde Syrië moesten verlaten en op zoek gingen naar een veilige plek. En dat dat geen makkelijke reis is, wordt al snel duidelijk. Wat ze meemaken tijdens de reis, de kampen waar ze in terecht komen. De hulpverleners doen hun best, maar het is niet te doen om de enorme stroom van mensen op te vangen. Bijzonder hoe de auteur dit beschreven heeft in het verhaal.

Aan de opbouw van het boek moest ik wel even wennen. Het heden en verleden wisselen elkaar af, maar ook de locaties waar ze zich bevinden. Daar moet je even op letten. De hoofdstukken lopen ook op een bijzondere manier in elkaar over wat zorgt voor een samenhang in het verhaal. Wat ik wel een klein beetje miste, maar misschien ligt dat aan mij, is de aanloop naar de oorlog. Of het is vrede of het is oorlog, maar hoe het zover is gekomen, dat ontbrak voor mij. Dat heeft geen enkele invloed op het verhaal van Nuri en Afra, want het is wel duidelijk dat ze het land snel moeten verlaten.

Dat de relatie van Nuri en Afra slechter is geworden, is aan alles te merken, maar waar het precies aan ligt, wordt maar langzaam prijs gegeven. Dat heeft alles te maken natuurlijk met hun vlucht en de constante dreiging en spanning waar ze mee te maken krijgen. Hoe ze daar mee omgaan, ieder op hun eigen manier en hoe ze proberen hun weg naar elkaar terug te vinden, is erg mooi omschreven.

Dit verhaal heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Helemaal als je je bedenkt dat er zo veel vluchtelingen zijn, met ieder hun eigen verhaal. Ik vond het redelijk open einde jammer, maar aan de andere kant was het ook erg goed. Want dit verhaal heeft nog geen einde. Er zijn zo veel mensen die nog hulp nodig hebben en nog niet terug kunnen naar hun huis. Dat is zo verdrietig, maar erg goed geschreven dor Lefteri.