Over dromen die vervliegen

Edwin Winkels neemt ons terug in de tijd. Terug naar een dramatische dag: 4 december 1958. Op die dag komen de levens van 16 passagiers en 5 bemanningsleden van een binnenlandse vlucht tussen Vigo en Madrid samen. Iedereen stapt aan boord met zijn of haar eigen reisdoel, dromen en angsten. Het noodlot slaat toe op die ene dag, de dag die bij hun families in het geheugen gegrift zal blijven staan, opdat hun geliefden niet vergeten worden.

We volgen het leven van Maribel, de 18-jarige stewardess van deze vlucht. Vanaf 9-jarige leeftijd heeft ze toegewerkt naar deze droombaan. Jaren heeft ze op haar Frans en Engels geoefend in haar kamertje. Nu mag ze al een half jaar bijna dagelijks vliegen. Wat een geluk! Haar verhaal wordt grotendeels door haar moeder Ana verteld, maar dan 43 jaar later. Ze vertelt het aan één van de obers in haar 'huiskamer', het restaurant bij haar om de hoek.

We volgen ook de lang verwachte reis van Esther en Josefa, twee zusjes van 9 en 10 jaar oud. Zij worden eindelijk herenigd met hun ouders Rafael en Emilia en hun twee andere zusjes. De rest van de familie is vijf jaar eerder al verhuisd naar Madrid om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Om te ontsnappen aan de armoede in Galicië. Het heeft vijf jaar geduurd voordat ze voldoende geld hebben gespaard en een grotere woning hebben gevonden. Nu kan het gezin eindelijk weer compleet zijn.

Maar dromen vervliegen. Dat doen ze boven een bergketen met de bijnaam 'de dode vrouw'. Het is een combinatie van gure weersomstandigheden, falende apparatuur, een oud vliegtuig, financiële afwegingen, politieke druk en eigenbelang die zorgt dat deze dromen altijd dromen zullen blijven.