Lezersrecensie
Trouw schrijft over het werk van Verbogt: “De meester van de herinneringen”. Deze zin is zeker van toepassing op dit boek!
Voor boekenblog indeboekenkast.com en uitgeverij New Amsterdam mocht ik dit boek lezen en recenseren, waarvoor heel hartelijk bedankt!
Sander en ik hebben ons eindexamen gedaan. We zitten op dezelfde school, maar niet in dezelfde klas. Daar heeft mijn vader op aangedrongen. Wanneer straks de uitslag bekend is, komt het onvermijdelijke, we gaan uit elkaar. Ik blijf in deze stad wonen, maar Sander gaat naar Groningen.
Maar het is goed zo. Zes jaar wonen we samen in hetzelfde huis. Maar elkaar echt bereiken konden we niet, behalve als het over de muziek van Bob Dylan ging. Ik wilde graag zijn vriend zijn, dat was mijn taak.
“Ik bewonderde Sander wel, vooral de stilte waarin hij zich kon terugtrekken, ook als hij naast je liep of tegenover je zat. Maar ik kende hem niet zoals je iemand wilt kennen die je dagelijks ziet. En ik wist niet hoe ik dat moest veranderen.” – Blz. 17.
Trouw schrijft over het werk van Verbogt: “De meester van de herinneringen”. Deze zin is zeker van toepassing op dit boek!
Als je de stilte ziet neemt je mee in de herinneringen van de hoofdpersoon van dit boek. Hij wil zo ontzettend graag een goede relatie met zijn pleegbroer hebben. Maar dit lukt niet, want er staat hun iets in de weg. Hij kan er de vinger niet op leggen wat het precies is, maar het achtervolgt hem zijn hele leven. Tijdens het lezen krijg je als lezer steeds meer herinneringen te lezen, waardoor er een mooi beeld ontstaat hoe zijn leven eruit heeft gezien. Elk hoofdstuk begint met een titel die terug komt in de tekst. Hierdoor creëert de schrijver als het ware bij de lezer ook een korte herinnering, waardoor er steeds een moment van herkenning is tijdens het lezen.
“Waar ik vaak aan denk is dat er gezegd wordt dat je vlak voordat je doodgaat je leven in een paar flitsen aan je voorbijtrekt, “als een film”. Ik probeer me daar een voorstelling van te maken en dat vind ik niet moeilijk, want die flitsen zijn er niet alleen als je stervende bent, maar het leven is zo, terwijl het dus nog volop leven is en niet een periode die spoedig voorbij is.” – Blz. 108.
De hoofdstukken zijn wisselend qua lengte, maar de meeste zijn niet heel lang, waardoor het tempo van het lezen hoog blijft. Het boek is verdeeld in vijf delen en elk deel heeft zijn eigen titel. Nadat je het boek uit hebt, raad ik je aan nog eens even naar deze titels te kijken. Je zult merken dat ze heel toepasselijk zijn bij de bijbehorende hoofdstukken, al moet je (vooral bij de eerste) er even over nadenken.
Ik vind Als je de stilte ziet een bijzonder mooi boek. Tijdens het lezen werd ik een met de hoofdpersoon. Het voelde alsof ik in zijn hoofd zat en op die manier mee werd genomen in zijn herinneringen. Het klinkt misschien een klein beetje zweverig, maar dat is het totaal niet. Het verhaal is klein, mooi geschreven en ontroert je soms zelfs een beetje. Natuurlijk had ik als lezer soms mijn ideeën over wat er zich had kunnen hebben afgespeeld in het verleden. Deze kwamen totaal niet overeen met de “werkelijkheid”. Maar wat is precies de werkelijkheid? Want iedereen heeft een eigen herinnering en wat wanneer die van jou niet overeenkomt met die van de ander, komt dan wel de waarheid aan het licht?
Ik waardeer Als je de stilte ziet op 4 sterren.
Die levenslange herinnering die zich voegt in de herinnering aan wat nooit is gebeurd, niet omdat het niet kon, maar omdat het niet gebeurde.” -Blz. 183.
Sander en ik hebben ons eindexamen gedaan. We zitten op dezelfde school, maar niet in dezelfde klas. Daar heeft mijn vader op aangedrongen. Wanneer straks de uitslag bekend is, komt het onvermijdelijke, we gaan uit elkaar. Ik blijf in deze stad wonen, maar Sander gaat naar Groningen.
Maar het is goed zo. Zes jaar wonen we samen in hetzelfde huis. Maar elkaar echt bereiken konden we niet, behalve als het over de muziek van Bob Dylan ging. Ik wilde graag zijn vriend zijn, dat was mijn taak.
“Ik bewonderde Sander wel, vooral de stilte waarin hij zich kon terugtrekken, ook als hij naast je liep of tegenover je zat. Maar ik kende hem niet zoals je iemand wilt kennen die je dagelijks ziet. En ik wist niet hoe ik dat moest veranderen.” – Blz. 17.
Trouw schrijft over het werk van Verbogt: “De meester van de herinneringen”. Deze zin is zeker van toepassing op dit boek!
Als je de stilte ziet neemt je mee in de herinneringen van de hoofdpersoon van dit boek. Hij wil zo ontzettend graag een goede relatie met zijn pleegbroer hebben. Maar dit lukt niet, want er staat hun iets in de weg. Hij kan er de vinger niet op leggen wat het precies is, maar het achtervolgt hem zijn hele leven. Tijdens het lezen krijg je als lezer steeds meer herinneringen te lezen, waardoor er een mooi beeld ontstaat hoe zijn leven eruit heeft gezien. Elk hoofdstuk begint met een titel die terug komt in de tekst. Hierdoor creëert de schrijver als het ware bij de lezer ook een korte herinnering, waardoor er steeds een moment van herkenning is tijdens het lezen.
“Waar ik vaak aan denk is dat er gezegd wordt dat je vlak voordat je doodgaat je leven in een paar flitsen aan je voorbijtrekt, “als een film”. Ik probeer me daar een voorstelling van te maken en dat vind ik niet moeilijk, want die flitsen zijn er niet alleen als je stervende bent, maar het leven is zo, terwijl het dus nog volop leven is en niet een periode die spoedig voorbij is.” – Blz. 108.
De hoofdstukken zijn wisselend qua lengte, maar de meeste zijn niet heel lang, waardoor het tempo van het lezen hoog blijft. Het boek is verdeeld in vijf delen en elk deel heeft zijn eigen titel. Nadat je het boek uit hebt, raad ik je aan nog eens even naar deze titels te kijken. Je zult merken dat ze heel toepasselijk zijn bij de bijbehorende hoofdstukken, al moet je (vooral bij de eerste) er even over nadenken.
Ik vind Als je de stilte ziet een bijzonder mooi boek. Tijdens het lezen werd ik een met de hoofdpersoon. Het voelde alsof ik in zijn hoofd zat en op die manier mee werd genomen in zijn herinneringen. Het klinkt misschien een klein beetje zweverig, maar dat is het totaal niet. Het verhaal is klein, mooi geschreven en ontroert je soms zelfs een beetje. Natuurlijk had ik als lezer soms mijn ideeën over wat er zich had kunnen hebben afgespeeld in het verleden. Deze kwamen totaal niet overeen met de “werkelijkheid”. Maar wat is precies de werkelijkheid? Want iedereen heeft een eigen herinnering en wat wanneer die van jou niet overeenkomt met die van de ander, komt dan wel de waarheid aan het licht?
Ik waardeer Als je de stilte ziet op 4 sterren.
Die levenslange herinnering die zich voegt in de herinnering aan wat nooit is gebeurd, niet omdat het niet kon, maar omdat het niet gebeurde.” -Blz. 183.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van jolaplus
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
