De tocht van Djibril

Wat mij betreft is dit de nieuwe ‘Alleen op de wereld’. Wat genoot ik vroeger van de verhalen van Remy. Toen ik een jaar of twaalf was, schreef ik zelf een verhaal (een boek) over een meisje dat wegliep van huis. Ik kreeg de inspiratie door de klassieker van Malot. Ait Hamou schrijft een moderne versie dat zich afspeelt in Marokko (vermoed ik) en Spanje en Parijs. De titel misleidt alleen enigszins; Kareem is uiteindelijk maar een bijfiguur.
.
Net als in ‘Alleen op de wereld’ spelen deugden en lusten een grote rol. Het is zelfs enigszins religieus en zit vol met symbolen. Zo is een vrouw een moeder of een hoer. Dat stond me wat tegen, maar toen ik me bedacht dat de mannen die de kleine Djibril (dus niet Kareem) tegenkomt op zijn tocht ook vaak een vader of een boef voorstellen, liet ik die ergernis los.
.
Het boek gaat dus over Djibril die in een klein dorp in de Sahara (denk ik) leeft. Hij is anders dan de andere kinderen en vindt het lastig om zijn vader te gehoorzamen. Zijn broer Kareem wordt verliefd op de Franse Cécile en besluit om haar te gaan zoeken. Tenminste, daar ga ik vanuit. Door een verschrikkelijke toespeling van het lot, belandt Djibril op een plek waar hij niet wil zijn. Zijn drang naar avontuur is zijn ondergang, maar tegelijkertijd redt het hem ook.
.
Het boek leest als een sprookje en zou voor kinderen geschikt kunnen zijn, als de hoofdstukken over prostitutie en drugs er niet in zouden staan. Die hoofdstukken vond ik ook veel minder interessant.
.
Ait Hamou schrijft een boek waarbij je als lezer wegdroomt. Zoals ik al schreef, zit het vol met symbolen. De les die ik eruit haal is dat je je eigen pad moet volgen en niet dat van een ander. Ik vond het mooi.