Lezersrecensie
Dystopisch eilandleven
Boek 40
.
Kraaien in het paradijs - Ellen de Bruin
.
Onlangs las ik ‘Klifi’ van Adriaan van Dis; het boek is een aanklacht tegen alles wat er misgaat in onze wereld. De Bruin schrijft óók een aanklacht die eveneens verpakt is in een dystopisch verhaal. In Van Dis’ boek lees je over een Nederland in de aanstaande toekomst waar de president wel heel erg op Thierry B. lijkt, in het boek van De Bruin regeert een president die ook wel erg op deze man lijkt. Daar kwam ik overigens pas veel later in het boek achter.
.
De Bruin is journalist bij NRC en ik lees haar artikelen graag. Ik merkte tijdens het lezen dat het boek is geschreven door iemand die de wereld wil tonen, die wil laten zien wat er misgaat in de wereld. Haar verhaal speelt zich af op een eiland. Ik moest zelf heel erg denken aan Koh Chang in Thailand, het grootste, maar toen ik er was, nog vrij onbekende eiland dat vol zat met enge slangen en waar er constant gebouwd werd; toeristenhotels werden uit de grond gestampt. Maar misschien denk jij aan Bali of aan een ander eiland. De hoofdpersoon uit het boek is een vrouw die op dat eiland woont en er heel graag weg wil. Een ander belangrijk personage is een noordelijke man, die op vakantie is op het eiland. De Bruin schrijf hem zonder reserves op als een enorme narcist die gewend is om alles te krijgen wat hij wil. Het eiland gaat niet mee in zijn megalomane zelfbeeld. Dat komt de wereld duur te staan. Letterlijk.
.
Een andere man, de man van het hoofdpersonage, is al minstens zo verschrikkelijk. Hij wordt ook neergezet als een narcist die vindt dat de wereld zich moet voegen naar zijn wensen als oudste zoon die het laatste levende zoogdier ter wereld heeft gevonden. De Bruin beschrijft mannen als gruwelijke wezens die aan de wensen van vrouwen voorbijgaan (#metoo). Haar toon is luchtig, bijna verteld als sprookje; de alwetende verteller spreekt luchtig over hetgeen dat er misgaat. Emoties worden vergroot, situaties worden belachelijk gemaakt. Hierdoor staan de personages soms wat te ver van me af en is het lastig om me in te leven.
.
Het is jammer dat De Bruin te veel weggeeft, zodat er op sommige momenten weinig ruimte is voor verbeelding. Op andere momenten is het verhaal juist weer wat onduidelijk: wie is nu precies die vrouwelijke hoofdpersoon? Hoe zit de wereld nou in elkaar. Misschien is die verwarring juist bedoeld, want de protagonist leeft afgescheiden van de schijnbaar afbrokkelende wereld. De Bruin had wat mij betreft het verhaal iets minder vol mogen stoppen met de verschrikkingen uit de wereld en er een uit mogen kiezen. Er gebeurt nu soms te veel. De aanklachten zijn wel juist: er moet ook iets veranderen op aarde, in onze maatschappij.
.
Ik vond het prettig lezen en soms ook grappig. Bedankt ...... voor dit recensie-exemplaar. Ik ga het vorige boek van De Bruin ook zeker op mijn te-lezen-lijstje plaatsen.
.
Kraaien in het paradijs - Ellen de Bruin
.
Onlangs las ik ‘Klifi’ van Adriaan van Dis; het boek is een aanklacht tegen alles wat er misgaat in onze wereld. De Bruin schrijft óók een aanklacht die eveneens verpakt is in een dystopisch verhaal. In Van Dis’ boek lees je over een Nederland in de aanstaande toekomst waar de president wel heel erg op Thierry B. lijkt, in het boek van De Bruin regeert een president die ook wel erg op deze man lijkt. Daar kwam ik overigens pas veel later in het boek achter.
.
De Bruin is journalist bij NRC en ik lees haar artikelen graag. Ik merkte tijdens het lezen dat het boek is geschreven door iemand die de wereld wil tonen, die wil laten zien wat er misgaat in de wereld. Haar verhaal speelt zich af op een eiland. Ik moest zelf heel erg denken aan Koh Chang in Thailand, het grootste, maar toen ik er was, nog vrij onbekende eiland dat vol zat met enge slangen en waar er constant gebouwd werd; toeristenhotels werden uit de grond gestampt. Maar misschien denk jij aan Bali of aan een ander eiland. De hoofdpersoon uit het boek is een vrouw die op dat eiland woont en er heel graag weg wil. Een ander belangrijk personage is een noordelijke man, die op vakantie is op het eiland. De Bruin schrijf hem zonder reserves op als een enorme narcist die gewend is om alles te krijgen wat hij wil. Het eiland gaat niet mee in zijn megalomane zelfbeeld. Dat komt de wereld duur te staan. Letterlijk.
.
Een andere man, de man van het hoofdpersonage, is al minstens zo verschrikkelijk. Hij wordt ook neergezet als een narcist die vindt dat de wereld zich moet voegen naar zijn wensen als oudste zoon die het laatste levende zoogdier ter wereld heeft gevonden. De Bruin beschrijft mannen als gruwelijke wezens die aan de wensen van vrouwen voorbijgaan (#metoo). Haar toon is luchtig, bijna verteld als sprookje; de alwetende verteller spreekt luchtig over hetgeen dat er misgaat. Emoties worden vergroot, situaties worden belachelijk gemaakt. Hierdoor staan de personages soms wat te ver van me af en is het lastig om me in te leven.
.
Het is jammer dat De Bruin te veel weggeeft, zodat er op sommige momenten weinig ruimte is voor verbeelding. Op andere momenten is het verhaal juist weer wat onduidelijk: wie is nu precies die vrouwelijke hoofdpersoon? Hoe zit de wereld nou in elkaar. Misschien is die verwarring juist bedoeld, want de protagonist leeft afgescheiden van de schijnbaar afbrokkelende wereld. De Bruin had wat mij betreft het verhaal iets minder vol mogen stoppen met de verschrikkingen uit de wereld en er een uit mogen kiezen. Er gebeurt nu soms te veel. De aanklachten zijn wel juist: er moet ook iets veranderen op aarde, in onze maatschappij.
.
Ik vond het prettig lezen en soms ook grappig. Bedankt ...... voor dit recensie-exemplaar. Ik ga het vorige boek van De Bruin ook zeker op mijn te-lezen-lijstje plaatsen.
1
Reageer op deze recensie
