Ode in beeldspraak

Ik moest even wennen aan dit boek, aangezien het noodzaak is om dit boek langzaam te lezen en ik lees normaal gesproken wat sneller. Dit komt door het taalgebruik van Van Dis dat zinnen omtovert in beelden. In dit boek vertelt de volwassen Adriaan in dikgedrukte letters een verhaal waarin hij parallellen trekt met de tijd waarin hij negen was en een zomer lang bij zijn grootvader en ommie logeerde. In de pagina’s in een ander lettertype, het hoofdverhaal, is een alwetende verteller aan het woord. Adriaan is dan negen en logeert in het hoge huis van z’n opa. Ommie blijkt niet zijn echte oma te zijn, maar de huishoudster die van jonge leeftijd af de zorg voor de moeder van Adriaan en haar broertje op zich nam, omdat hun echte moeder in het kraambed was gestorven. Ommie is niet handig, heel lief en stoer; Adriaan is gek op haar.
.
Het verhaal van kleine Adriaan wordt verteld in metaforen: de zon piept al boven de huizen, de nachten plagen hem, hij telt zijn angst weg; Van Dis schildert met woorden het verhaal van de kleine jongen die liever bij zijn vader is, ook al zijn zijn zenuwen zwak en tucht hij zijn zoon die men Sproet noemt, vanwege de sproeten op zijn wangen die hij wegwerkt met roze potlood. Kleine Adriaan schaamt zich voor zichzelf en is bang. Ommie en het hoge huis met haar bezoekers maken Adriaan sterker.
.
Het verhaal is een ode aan de huishoudster die naamloos in het geheugen van Adriaan verdwijnt, maar nooit zijn hart verlaat. De verteller is op zoek naar wie zij was en vindt via verschillende wegen steeds meer verhalen over haar, verhalen die hij vertelt in het boek. Van Dis schrijft een verhaal over hoe iedereen familie van je kan zijn, als je maar de tijd neemt om een ander te leren kennen; hoe anders deze persoon er ook uitziet. Het is een verhaal over verbinding geworden.