lucy op haar best

Ik kreeg twee jaar geleden ‘Ik heet Lucy Barton’ van een buurvrouw te leen. Ik vond die buurvrouw al bijzonder aardig, maar nadat ik het boek uit had, vond ik haar nog aardiger; iemand die dit soort boeken uitleende, moest wel geschikt zijn. Ook dit laatste boek uit de Lucy Barton serie is geweldig. Toentertijd schreef ik dat ‘Ik heet Lucy Barton’ las als een klassieker, maar dat is bij ‘Lucy aan zee’ absoluut niet aan de orde; het voelt juist enorm modern. Lucy wordt door haar ex-man en vader van haar twee dochters gered uit de klauwen van New York in Coronatijd. Zij en William vertrekken naar de kust van Maine dat op mij altijd een ontzettend aantrekkende werking heeft. Ik geef John Irving daar de schuld van.
.
Even terug naar Lucy Barton. Zij spreekt de lezer aan op een verhalende manier zonder dat je als lezer de indruk krijgt dat ze heel erg over haar verhaal nadenkt. Ze praat tegen je alsof ze daadwerkelijk met je in gesprek is. Alsof je met haar een kopje thee drinkt en je haar hele levensverhaal stukje bij beetje voorgeschoteld krijgt. Soms laat Strout elementen weg en denk je als lezer: over wie gaat dit of: wat is er gebeurd? Vaker nog zie je de open plekken die Strout voor je blootlegt en doorzie je het trucje dat ze je voorschotelt, maar tóch blijft het mooi en intrigerend.
.
Het verhaal is beklemmend en herkenbaar, want wie heeft de coronacrisis nou niet meegemaakt? Iedereen heeft het gevoel ervaren dat het nooit meer over zou gaan. Het gevoel waarbij het was alsof de wereld nooit meer anders zou worden dan dat moment, die tijd waarin er zo veel leed blootgelegd werd. Tegenstellingen werden vergroot en banden werden verdiept. Het was een tijd waarvan we, toen we er middenin zaten, niet konden vermoeden hoe het zou aflopen. Strout weet dat gevoel zo goed weer te geven. Ik krijg het er bijna benauwd van. Lucy Barton maakt keuzes die ze zonder die crisis misschien niet gemaakt zou hebben. Aan het eind van het boek denk ik: hoe zou het nu met haar gaan? Leeft ze nog steeds daar en met die? Met dit boek sluit ik Lucy wederom in mijn hart.