Rehabilitatie

Mijn hemel. Zojuist las ik dit boek uit. Wat een verhaal. Wat een boek. Ik vind het compleet terecht dat dit boek op de shortlist voor de Libris Literatuurprijs staat. Ik zal proberen te beschrijven wat er fijn aan is.
.
Salomé zit in de jeugdgevangenis. Ze moet een straf uitzitten. Als lezer weet je niet wat ze heeft gedaan. Dat wordt nog niet verteld. Ze is schuldig. Dat weet je. Dat denk je. Maar al snel lees je dat de omstandigheden verzachtend zijn. Salomé zit in de ellende, maar Bekono schrijft heel mooi over hoe ze ook had kunnen leven. Ze heeft het steeds over de Salomé die ze ook is. Die is ze echter nu kwijt.
.
Het onderwerp racisme zorgt bij mij altijd voor een gevoel van onmacht. Het lijkt soms wel of racisme compleet acceptabel bevonden wordt. Je moet niet zo zeuren, gewoon negeren. Maar kun jij dat?
.
Salomé zat op het gymnasium en gebruikt de symboliek van Griekse tragedies om wat er met haar gebeurt te duiden. Ze maakt zichzelf speler in een toneelstuk dat nu haar leven is. Het had ook anders kunnen zijn. Had het anders kunnen zijn? Is zij echt helemaal verantwoordelijk voor haar keuzes?
.
Tjitske Jansen vertelde vorige week bij @frontaalpodium over een manier om te schrijven: coderen - stapelen - scoren. Deze techniek komt schijnbaar uit de theaterwereld. Je bouwt iets op dat je in moet lossen. Bekono schrijft korte hoofdstukken die dit principe lijken te volgen. Ze codeert en stapelt, codeert en stapelt. Het verhaal gaat onder je huid zitten. Of ze scoort moet je zelf maar gaan lezen: mijn hartslag ging er in ieder geval flink van omhoog.