Liefde in tijden van Corona

Een actueel boek waarin twee veertigers tijdens een pandemie elkaar toelaten in hun leven. Liefde in tijden van cholera, maar dan anders.
.
Ik heb niet zo veel met Griekse mythologie. Tegenwoordig lijkt dat helemaal in, als je naar alle boeken kijkt waarin een Griekse saga of bestaand figuur uit de Griekse geschiedenis de hoofdrol speelt. Helen en Leo delen wél een liefde voor twee personen uit de oudheid en doordat ik daar niks vanaf weet en deze personen me ook niet interesseren, blijft de briefwisseling waarin Helen en Leo zich voordoen als deze twee personen, niet echt hangen. Het vermoeit me enigszins. Noordervliet wil hiermee het vuur tussen de twee aanwakkeren. Toch zitten er voldoende elementen in dit boek die me zeker wél weten te boeien.
.
Zo is Rotterdam het toneel van het verhaal. Helen runt een boekwinkel in Kralingen. Deze winkel bestaat niet, maar moet geïnspireerd zijn op Amesz, de oudste boekwinkel van de stad op de Voorschoterlaan. Ik woonde daar tegenover. Leo is opgegroeid in Rotterdam en keert na ruim 25 jaar terug. Door zijn ogen zie je de veranderde stad die zeker ook haar aantrekkelijke kanten heeft.
.
Helen en Leo hebben beiden issues met hun ouders. Helens moeder is vertrokken toen ze een tiener was, Leo’s ouders verongelukten in een vliegtuigramp. Ze blijven het kind dat ze waren. Noordervliet weet dat mooi weer te geven. Helen zegt op een gegeven moment ook tegen haar moeder, als die weer terugkeert naar Nederland, dat ze even mág praten als een veertienjarige. Als je je jeugdtrauma’s niet verwerkt, ben je dan wel volwassen?
.
Corona werkt als een katalysator die sluimerende dromen laat ontwaken. Als trauma’s verwerkt zijn, kun je beginnen met leven. Is dat wat Noordervliet duidelijk probeert te maken? Het is een lief boek over twee mensen die te hard voor zichzelf waren toen ze zichzelf de liefde niet toestonden. Mooi.