Strafwerk

Je moet lef hebben om een boek te schrijven dat voor twee derde bestaat uit de transcriptie van de aanwijzingen van een navigatiesysteem: ga hier linksaf, volg de ... gedurende 23 kilometer; afgewisseld met het lezen van namen van tunnels, het lezen van de borden boven de weg, de beschrijvingen van wat er links en rechts van de snelweg te zien is, afgewisseld met het parkeren van een auto in een parkeergarage: ja, daar is een plekje, o nee, achter die grote auto staat een kleine fiat (of zoiets). Als je als hoofdpersoon een ogenschijnlijk behoorlijk simpele jongen van 19 opvoert, dan kun je natuurlijk ook niet meer verwachten. Je kunt je als schrijver er dan wel makkelijk achter verschuilen.
Wat zit er in de auto? Is het een duister zaakje? Dat zal wel, anders zou dit natuurlijk geen thriller zijn. Maar een thriller? Verre van dat. Het is eerder het lezen van strafwerk. Strafwerk tot aan de laatste pagina’s, want dan krijgt de zaak een onverwachte wending. Verrassend, na je eerst te hebben zitten ergeren aan weer een routebeschrijving en de niet ter zake doende gedachten van de hoofdpersoon. Het lijkt me voor de schrijver trouwens ook een enorme toer om bij een langdradig boek als dit de lol erin te blijven houden. Strafwerk dus eigenlijk ook. Als kort verhaal zou ‘Herberekening’ misschien nog enigszins de moeite waar zijn geweest.
Een 'literaire' thriller? Een thriller is het niet, maar dat literaire slaat echt helemaal nergens op. Sinds wanneer is strafwerk literair? Laten uitgevers nu eens stoppen met dit soort onwaarheden op de cover van een boek te plaatsen.

Chapeau voor Frank Rigter, de voorlezer. Hij weet zowaar de slaapverwekkende scènes nog enigszins spannend voor te lezen. Volgens mij krijgt hij menigeen zelfs bij de beursberichten op het puntje van zijn stoel. Voor hem *****