Diep respect ...

Kracht ..... straalt er uit Astrid's pen en daar kan ik alleen maar diep voor buigen.
Met een, naar mijn idee, nuchtere kijk op het leven dat ze leidt weet ze toch met veel gevoel voor humor sommige situaties te beschrijven. Wat een verschrikkelijk verdriet ook, de sterke band met je familie en daarbij de angst dat hen iets overkomt. In mijn ogen heeft Astrid zichzelf vaak weggecijferd, de stilte en eenzaamheid opgezocht om maar zo min mogelijk zichtbaar te zijn. Moeilijk om te omschrijven wat ik voelde, maar het was voornamelijk woede denk ik, woede om wat mensen/narcisten een ander aan kunnen doen. Zowel lichamelijk maar grotendeels geestelijk iemand kapot proberen te maken. Niet eens doorhebben wat je aanricht, narcisme ten top.
Ik hoop zo dat ze ooit de rust vindt in haar hoofd en lijf om toch te gaan genieten - van haar dochter en kleinkinderen, haar zus en diens kinderen en kleinkinderen ... het is haar zo gegund!
Ik hoop in ieder geval dat ze blijft schrijven, wat dan ook, fictie of non-fictie, want haar schrijfstijl is wat mij betreft zéér prettig leesbaar

Waar ik me dan wel boos om maak zijn sommige recensenten/boekbeschrijvingen - het zou niet spannend genoeg zijn!
Nou komt ie dan; Rot op zeg! Alsof hun leven nog niet ellendig genoeg is geweest! Ga fictie lezen als het geschrevene je niet spannend genoeg is, houdt in ieder geval je commentaar voor je over niet spannend genoeg ... wat een bullshit.