Moeders zijn daders en dragen altijd schuld over de kinderen

Als 'The Sense of an Ending' (2011) van Julian Barnes was geschreven door een vrouw en het uitgangspunt van onbetrouwbare herinneringen gekoppeld was aan ethiek rond het moederschap. Over een vrouwelijke ik-figuur die al voelt dat ze aan beklemmende verwachtingen moet voldoen als ze een eerste kind op de wereld zet, maar ziet hoe diezelfde maatschappelijke druk monsterlijke proporties aanneemt als ze één misstap begaat. Deze Mary Lohan/Marilé Lauria/Maria Elena Pujol is iemand die als een vreemde terugkeert op de plek waar ze ooit dat trauma opliep en een drastische keuze moest maken.

Piñeiro houdt een thrillerachtige spanning vast tot aan het einde, met haar gebruik van stream of conciousness en een mysterieplot dat zich langs verschillende plekken in de tijd ontrafelt. En toch is het alleszins meer dan een spannende roman waar de losse eindjes mooi in elkaar grijpen, want tussen de regels gaat het evenzeer over een vrouwelijk subject dat in taal en in de literatuur zoekt naar manieren om uiting te kunnen geven aan het onbenoembare van haar trauma. Wat is moederschapsverantwoordelijkheid en waar houdt het op? En als ze dan per ongeluk niet kan voldoen aan de verwachtingen rond die maatschappelijk opgelegde rol?