Herinneringen

Norwegian Wood is het eerste boek van Haruki Murakami en voor mij tevens de allereerste kennismaking met de populaire Japanse auteur.

Herinneringen spelen een cruciale rol in dit boek. Dat begint al op de eerste bladzijden, waar de 37-jarige Watanabe de song Norwegian Wood van de Beatles hoort. Dit nummer brengt hem 18 jaar terug in de tijd. Als student was hij verliefd op Naoko, de vriendin van zijn overleden vriend. Herinneringen en gedeeld verdriet brengen hen samen. Watanabe, een lieve, rustige en authentieke jongen die het leven neemt zoals het komt. Naoko, lief, mooi, maar tobberig. Aan het begin van het boek vertelt ze Watanabe een verhaal over een put. Later blijkt dat ze dit verhaal niet zomaar vertelde. Het is de kunst om niet in deze put terecht te komen en hiervoor heb je de steun van de ander nodig. Met dit verhaal zet de schrijver de toon van een roman over liefde, dood en herinneringen.

Er komt nog een ander meisje in het leven van Watanabe. Midori is in alles het tegenpool van Naoko. Ze brengt vrolijkheid en lichtheid in zijn bestaan. Maar Watanabe worstelt met zijn gevoelens en met zijn eigen waarden en normen omtrent trouw en zorgzaamheid.

Norwegian Wood is een roman met een droevige ondertoon. De dood is nooit ver weg in dit gevoelige verhaal. Toch zit er ondanks alle ellende een bepaalde lichtheid in het boek. Dit mede dankzij de schrijfstijl van Murakami. Hij schrijft in gemakkelijk leesbaar, toegankelijk proza en maakt niet veel gebruik van superlatieven. De verrassende en soms licht-absurdistische beeldspraak doet je regelmatig glimlachen.

Herinneringen lopen dus als een rode draad door dit boek heen. Zo zegt Reiko aan het eind van het boek tegen Watanabe: “Het belangrijkste dat ik ooit in me had, is al lang gestorven. Ik handel alleen nog maar op grond van herinnering.”

De dagelijkse beslommeringen van Watanabe worden gedetailleerd beschreven. Dit ging me soms een beetje vervelen. Ook zijn er veel gesprekken over seks, soms tussen mensen die elkaar amper kennen.
De mooie verhalen, die Watanabe’s vrienden en vriendinnen aan hem vertellen, zorgen gelukkig voor een welkome afwisseling. In deze verhalen toont Murikami zich een meeslepende verteller. Vooral het tragische verhaal van Naoko’s kamergenote Reiko heeft veel indruk op me gemaakt. Via deze verhalen leer je de verschillende personages kennen en het is juist de afwisseling tussen de minutieuze beschrijvingen Watanabe's dagelijkse leven en de meeslepende verhalen die ervoor zorgde, dat ik het boek niet meer weg kon leggen. Alle karakters zijn mensen van vlees in bloed in deze roman, niets menselijks is hen vreemd. Al met al een kleine vier sterren. Ik ga zeker meer lezen van Murakami.